þjóþkonungs, góf> rQþ at heidr Gripes þiggja villi*, adj. (norw. vill, fær. villur,

Grp 26*; d) mit acc. c. inf.: prs. ind. aschived. vilder, adän. vildær; got. wilþeis,

sg. 1. (mit suffig. pron.) segge vilk (vil alts. ahd. wildi, ags. afris. wilde) wild,

ek R) alla i sal ganga frína mef) miuom verwildert; irre an etiv. (ehs): m. sg.

Sg 43², (mit suffig. pron. u. negat.) vilkat 6 nom. varþk villr vega ₍verirrte mich'

(v. ek R) mann traujmn ne torbønan of Hqv 47²; f. pl. nom. ek svá vinnk, at

ora SQk aldre tyna Sg 50³; e) mit at þær (túnriþor) villar fara sinna lieim-

c. opt.: prs. ind. sg. 1. (mit suffig.pron. barna, sinna heimhaga ₍ohne ihre ur-

u. negat.) vilkak (vilkat ek R) at it vreiþer sprüngliche gestalt wiedererlangen und

vegesk Ls 18*; sg. 2. enn vill f>u, Frigg! 10 nach hause zurückkehren xu können'

at ek fleire telja mina meinstafe Ls 28% Hqv 155³.

inálrúnar skaltu kunna, ef fm vill at Compositum: ville-stigr.

mange þér heiptom gjalde harm Sd li¹, *vil-mage, m. labmagen: pl. dat. opt

(mit suffig.pron.) viltu at ek, Valfaþer! ór skQrpom belg skilen orf) koma þeims

vel fyrtelja forn spjQll fira Vsp 1³; sg.3. 15 banger mej) hQm ok skoller mej) skiQm

asa ok alfa þat vill enge maþr, at vit ok váfer mej) vilmogom Hqv 133⁹. — Vgl.

samt seem Skm 7³; opt. sg. 1. (mit suff. die aus führungen von Eirikr Magnusson,

pron.) Hrist ok Mist viljak (vil ek hss.) Cambridge philol, soc. proe. 1887 s. 11 ff.,

at mer horn bere Grm.36¹; prt. ind. Dagskrá 1898, 27.juli u. Ark. 15, 319 fg.;

sg.l. vilda (vildi R) at réþak Gpr II39% 20 anders FJ, Ark 14,197 u. Wisén, EEllOff.

(mit suff. pron.) né vildak (ek vilda R) vil-mål, n. angenehme, erfreuliche

þat, at mik ver ætte Sg 35¹; f) mit rede: sg. nom. þa vas hvivetna vilmál

blossem opt.: prs. ind. sg. 2. Qlrúnar skaltu talet Br 12².

kunna, ef Jm vill, annars kvæn vélet Jnk vil-mæle, n. dass.: sg.dat. vqIo vil-

í trygþ Sd 7¹. 25 mæle, val nýfeldom . . verþet maþr svá

vilja-lauss, adj. freudelos: m. sg.nom. tryggr at J>esso true Hqv 86².

þann (galdr) gelk þér annan, ef Jm árna vil-mQgr, m. mensch von niederer

skalt viljalauss á vegom Gg 7², hann herhunft, leibeigener, knecht: pl. nom.

(Yølundr) vaknaþe viljalauss Vkv 13*, vake þar (fyr nágrindr neþan) þór vilmeger á

ek ofvalt viljalauss V1CV33¹; f. sg.dat. 30 vij)ar rotorn geita bland gefe! Skm 36¹.

hvi mér, HQgne! harma slika viljalausse vilnask (af>; ags. wiluian) sich hoffnung

vill of segja? Gpr II9². machen auf etw. (ehs), etw. wünschen:

vilket (Grp 26³) s. vildr. prs. ind. sg.l. vilnomk ek þess nu, at vij)

1. villa, f. (norw. fær. aschwed. villa; Vølund dømak Vkv 33*.

mhd. wilde) irrtum, aberglaube: sg.nom. 35 vil-sinne, n. mühe, not, gefahr: sg.

þat var trúa i forneskju, at menn væri gen. svå mik nýla norner vekja vilsinnes

endrbornir, en þat er nú kQlluþ kerlinga spQ Gpr II39² (s. spQ).

villa HHII 50 pr 3. vil-stigr, m. mühseliger weg; Unglücks-

2. villa (lt; norw. fær. aschwed. villa, weg: sg.nom. mef> brinnQndom ljosom ok dän. vilde) 1) irre führen, verleiten: part. 40 bornom viþe, svá vas mér vilstigr of vitaþr prt. f. sg. acc. þær (brúþer berserkja) IiqíJjo Hqv 99*.

verst unnet, vilta þjóþ alla Hrbl 100; vill, n. (norw. aschwed. adän. vin, fær.

2) verwirren, undeutlich machen: part. vin; got. wein, ags. win, n., alts. afris.

prt. f. pl. nom. (rúnar) VQro svå viltar ahd. win, m.) wein: sg.nom. vin vas i

(<so undeutlich'), at vas vant at ráþa 45 Icquuo Rþ 31³, margan stel r vin vite Sd

Am 9*; n. sg. acc. mákat enn hyggja, 29*; dat. (runar ristnar) i vine ok i

hvat J)á varf) vitre, es skylde vilt rista virtre Sd 17², (jQrmonrekr) bQþvaþesk at

Am 12². vine Hm 20²; acc. vif) vin eitt vápn-

Compositum des part. prt.: ó-viltr. gQfogr Oþenn æ lifer Grm 19³, drukko

ville -stigr, m. (norw. vill-stig, aschwed. 50 þar drótmeger .. vin i valhQllo Akv 2²,

vil-stigher, dän. vild-sti) wilder pfad: þar drakk Atle .. vin i valhQllo Akv 15².

pl. acc. hann (Heþinn) gekk á braut villi- — Aus lat. vinum.

stigu suþr á lQnd HHv 30 pr 13. Composita: vin-ferell, vin - hQfogr.