víg-liþ, n. kriegsvolk: sg. nom. þó's í HQtúnom LqIío fleira vígliþ konungs HB 126*.

vig-móþr, adj. müde vom kämpf'; in: all-vigmóþr.

vig*-nest, n. (kampfdom', d. i. speer (anders FJ, Krit. stud. 88): pl. gen. eitt es þeira (sverþa) Qllom betra vígnesta bQl HHv 8* (s. bQl).

vig-ris enn, adj. durch kämpf gehoben, stolz auf seine kämpfe: m. sg. voc. gramr vígrisenn! (SigvQrþr) Orp 13*; dat. mákak .. vígrisnom (d. i. Atla) váner telja Oþr II302 (vígrisens R).

* vig-risne, f. tapferkeit: sg. acc. of VQpn sin døma ok of vigrisne sina sigtiva syner Ls 21.

víg-roþe, m. (kamp fr ote', rötlicher schein am himmel der bevorstehenden ka?npf ankündigt (Bugge, Helgedigt. 119 u. anm. 4): sg. dat. verpr vígroþa of vikinga HHII 22*.

vig-skår, adj. verderblich im streite: m. pl. nom. (sw.) knQtto vaner vigskQ vqIIo sporna Vsp 24* (anders FJ z. st.); acc. mono vigskaa of viþa eiþar Br 5*.

vig-spjall, n. nachricht von kämpfen: pl. nom. vígspjQll vaka Ort 192; acc. telk sløgjan Sigmundar bur es i valrunom vig-spjQll seger HHII 11*.

*vig -þrima, f. kamp f lärm: sg. dat. sjalfr gekk vise ór vígþrimo ungom føra itrlauk grame HHI 7*.

*víg-þrot, n. ende des kamp f es: sg. dat. Móþe ok Magne skolo MjQllne hafa Vingnes at vigþrote , wenn Vingner (d. i. Þórr) aufgehört hat zu kämpfen' Vm 51* (anders FJ z. st.).

vik, f. (norw. aschwed, vik, fcer. vik, dän. vig; mnd. wik) bucht: sg. dat. hittomk i vik Varens! HHv 222.

viking, f. (fcer. viking, aschived. viking) kriegszug (bes. zur see): sg. dat. bregþ eige mér, brúþr ór steine! þót værak fyrr i vikingo Hlr 32.

vikingr, m. (fcer. vikingur, aschwed. vikinger; ags. wicing, afris. witsing, ahd. Wihhing als eigennamé) seeheld, held überhpt: sg. nom. vikingr Dana (SigvQrþr) Hlr 11*; pl. nom. røro vikingar HHI282, hón (Ylfinga man) .. vega þorþe sein vikingar HHII4*; acc. verpr vígroþa of vikinga HHII22*. — Vgl. zur etymol.

Bugge, Stud. 5> 542 u. Mhff, Beovulf 96 fg.

vikva, ýkva (veik; norw. vikja, fær. vikja, aschwed. vika, dän. vige; alts. 5 wican, ags. wican, afris. wika, wiaka, ahd. wichan) vorwärts bewegen (eho): imper. pl. 2. ýkveþ ér hvélvQgnom Akv 30*; prt. ind. pl. 3. þeir (Sigurþr) viku (seil. skipi) at landi steuerten ans land' 10 Rm 18 pr 1; v. til zugehen, sich zutragen: prs. ind. sg. 3. vikr hér svá til, sem þeir dræpi hann (Sigurþ) uti (es geht hier so zu' Br 20 prl.

1. vil, f. (norw. vil, n.; ags. wil, alts. 15 wilm: wil-spel) begierde, lust; Übermut(?):

sg. dat. þat's fyr elde, es iarn dreyma, fyr dul ok vil drosar reiþe Oþr II 402.

Composita: vil-bjQig, vil-mál, vil-inæle.

2. vil, n. (?) lab; in: vil-mage.

20 3. vil, n. (ags. wil in: wíl-bec?) mühe, beschwerde: sg.nom. alt es vil sem vas Hqv 23*; acc. taka (montu þangat) viþ vil ok erfiþe Hrbl 141.

Composita: vil-niQgr, vil-sinne, vil-25 stigr.

* vil - bjQrg, f. willkommene rettung: sg.nom. viþ þat skal vilbjQrg vaka Orm452.

vildr, adj. (norw. vildre þesser', aschwed. vilder (gut') angenehm, erfreulich: n. sg. 30 nom. (mit suffig. negat.) vill vist vita, þét viltke (vilkit B) sé, hvat á sýnt SigvQrþr sér fyr hQndom ? Orp 263 (die hsl. lesart verteidigt Bichert s. 34 fg. mit unzureichenden gründen); acc. esa sá 35 vinr Qþrom es vilt eitt seger Hqv 123*. — Vgl. vilge.

1. vile, m. (norw. vilje, fær. vilji, aschwed. viü, adän. vilæ, viliæ; got. wilja, alts. ahd. willio, ags. afris. willa) 1) wille, 40 wünsch: sg. nom. vile mér enn være at vega þik sjalfan Am8V; dat. aptr ek hvarf ok unna þóttomk visom vilja frå Hqv 982, monat at vilja versæl (Guþrún) gefen Sg 55s, veitkak ef verþ launeþ at 45 vilja ossom Am 293; acc. ef þat verþr, at Jm þinn vilja biþr Og 43, hefk minn vilja beþet Fj 481; 2) freude: sg. gen. vQn gengk vilja ok vers beggja Sg 93; dat. (Guþrún) vaknaþe vilja firþ Sg 243, 50 vaþen at vilja vask meþan lifþak Sg 56*, (emk) vaþen at vilja sem viþr at laufe Hm43, vake hann (Fróþe) at vilja Ort 5*. Composita: vilja-lauss; ó-vile.