üte, ags. úte, ahd. uze) draussen: ein sat (vQlva) úte, es enn aldne kvam yggjungr åsa Vsp 28% óvist es at vita, nær verf>r á vegom úte geirs of f>Qrf guma Hqv 38³, úte vas dauþr fyr durom Hqv 70% myrkt es úte Skm 10 % maþr 's her ute stigenn af mars hake Skm 15 % ek hitt oomk at hér ute sé minn hróþorbane Skm 16³, Freyr stóþ uti Skm 40 pr 1, (Loki) hitti uti Eldi Lsl6, hleypr, eþlvina! úte á nQttom Hdl 47³ 48% þann (galdr) gelk þér enn åtta, ef þik úte nemr nQtt á niflvege Og 13% úte stendr kunneg kvQn Niþaþar Vkv 17¹ 32¹, lått .. vargljóþom vanr á viþom úte HHI43% úte stóþ HQþbrodr HHI50% f>á være hefnt þér Helga dauþa, ef værer vargr á vijþom úte HHII32², hann (Sigurþr) hitti mann at máli úti fyr hQÜinni Grp 4, hér's maþr úte ókuþr komenn Orp 4², úte stóþ Guþrán Br 6 % víkr hér svá til, sem þeir dræpi hann (Sigurþ) úti Br 20 pr 2, þýþ ver skir menn segja svá, at þeir dræpi hann uti i skógi Br 20 pr 4, unþer hvárke ute né inne,

syster min! nema hjá Sigverþe Gpr 116 ein sat (Brynhildr) úte aptan dags Sg 6% verþer SQto ute at varþa þeim Gunnare Akv 15², inn kvam andspille, hvat ute 6 drýgþo hvater fyr hQllo Am 43¹. uxe, m. s. oxe.

úþ, f. in: ill-úþ, mun-úþ (mun-ugþ), s. hugþ.

úþegr, adj. in: djúp-úþegr, grimni -10 úþegr, ill-úþegr, stór-úþegr; s. liugþegr. uþr, f. (alts. üthia, ags. ýð, ahd. undea, unda) welle: sg. gen. hverer riþa hér . . hafre unnar? Bm 16²EF; pl.nom. vasa sandr né sær né svalar unner Vsp 3², 15 SQkkvabekr heiter enn fjórþe (salr), en þar svalar knego unner glymja yfer Grm 7², úrsvalar unner léko HHII 12⁸, esa svá bratr breke né svá blaar unner, þó kømsktu heill af hafe Sd9^b; aee. ormr knyr 20 unner Vsp 50³, hverer riþa þar Rævels hestom hQvar unner? Bm 16², vér sjau daga svalt land riþom en aþra sjau unner kníþom Gpr II36*. — Eigenname einer meergöttin HEII29

vå (Jr, vgl. got. wáhs in: un-wahs, alts. wäh, ags. woh) jmd (ehn) wegen etw. (ehs) tadeln: inf. maþr es auþogr, annarr óauþogr, skylet f>ann vætkes vå (vitca vår B) Hqv 74⁴; prs. ind. sg. 3. ókynnes þess vár þik enge maþr, at fm ganger snimma at sofa Hqv 19³.

váfa (ff); vgl. ags. wafian) sieh sehwankend hin und her bewegen: inf. þat kann ek et tolfta, ef ek sé á tré uppe váfa virgelná Eqv 157²; prs. ind. sg. 3. opt ór skQrpom belg skilen orþ koma þeims hanger mef) hQm ok skoller meþ skrQm ok váfer meþ vilmQgom Hqv 133⁹.

vafr (váfr?), n. (?; ags. wæfer in: wæfer-hús, wæfer-sýn, wæfer-stówu.a., wæfre, adj.; ahd. wabar in: wabar-siuni) unstätes hin und her fahren, flackern; in: vafr-loge.

vafr-loge, m. _iwaberlohe% flackernde flamme: sg. dat. hvat så salr heiter es slungenn es visom vafrloga? Fj 31^4,; acc. mar geffm mér þá, þanns mik of myrkvan bere visan vafrloga Skm 8², mar ek þér

þann gef, es fnk of myrkvan berr visan vafrloga Skm 9².

Yafþrúþnes-mól, n.pl. das lied von Vafßrupner: nom. Vmüb.

*vág-marr, m. ₍meerross% d. i. schiff: pl. nom. monat vágmarar vind of stan dask Bm 16%

vagn, m. (norw. vagn, m. n. ₍stern-bild des grossen bären% vogn, f. ₍wagen% fcer. vagnur, aschwed. vagn, adän. vagn, vaghæn; ags. wægn, wæn, afris. wain, wein, ahd. wagan) wagen: sg. acc. hón (Grimhildr) frétte at fm, hverr fara vilde vigg at SQþla, vagn at beita Gpr 1119*; pl. gen. vagna vers (d. i. fors) ek em á vit komenn Alv 3³ [vgl. jedoch Bugge, Ark. 19,1 ff.]; acc. vif valnesk (vQro) hafef) i vagna Gpr II36². Compositum: hvél-vagn. vágr, m. (norw. vaag, fcer. vágur, aschwed. vagh, f., dän. vove, c.; got. wégs, alts. wäg, wég, ags. wæg, afris. wég, wei, ahd. wäg) 1) wogende flut, meer: sg. dat. vaxanda vage, vellanda'