úfr, adj. übelgesinnt, feindlich: f.ph nom. úfar 'o diser Grm 53*.
ugga (gþ; norw. ugga) fürchten (ehn, eht): prs. ind. sg. 3. ósnjallr niaþr ugger hotvetna Hqv 48*; imper. sg. 2. ugge eige fm ísungs bana! HHI21*.
ugla, f. (norw. ugla, aschwed. uggla, adän. uglæ; ags. úle, ahd. uwila) eule: sg. gen. (runar ristnar) á nornar nagle ok á nefe uglo Sd 17*.
ugj), f. in: ill-úþ, mun-úf> (mun-ugþ), s. hugj).
* ulf-hugaþr, adj. von wölfischem sinne, kühn, beherzt: f. sg. voc. dis ulfhugoþ! (Lyngheiþr) Rmll*.
*ulf-iþr, m. (d.i. ulf-viþr) wolfswald: sg. dat. frá árlega ór ulfiþe dQglingr at þvi diser suþrénar, ef vilde heim mef) hildingom þá nqtt fara HHI 17*. — S. Kaufmann, Beitr. 18,161; dagegen wird als nom. ulfif) (d. i. ulf-híþ, n.) angesetzt von Wimmer, Lb* 286*; GV, Opb I, 490 und Bugge, Helged. 86; noch anders Bugge, Fkv.408h.
ulfr, m. (norw. ulv, fær. ulvur, aschwed. ulvqr, adän. ulf; got. wulfs, alts. ags. wulf, afris. ahd. wolf) wol f: sg. nom. sjaldan liggjande ulfr lær of getr Hqv 58*, ulfr gleypa mon AldafQþor Vm53*, Skqll heiter ulfr es fylger eno skírleita goþe til ísarnviþar Grm 39*, opt es ulfr i ungom syne Sd 35*, (mit suffig. negat.) ulfge hefr ok vel es i bQndom skal bíþa ragna røkrs Ls 39 *; gen. hamre kníþe (Þórr) hQfjall skarar ofljótt ofan ulfs hnitbróþor Hym 24*, låt ulfs fQþor. (Loka) sitja sumble at! Ls 10*, þar's mér ulfs vqu es eyro sék Fm 35*, (runar ristnar) á ulfs kloom Sd 162, hón (Guþrún) okr baug sende vårenn ulfs vQþom Akv 82; dat. ginanda ulfe, galande krQko . . verþet maþr svá tryggr at þesso true Hqv 842, ulfe hæra hykk f)ik øpa mono, ef þú hlýtr af hamre hqgg Hrbl 120, faer sea nu fram of lengra, an Oþenn mon ulfe møta Hdl 45*, svá hafþe Helge hrædda gQrva fiandr sina alla ok frændr þeira, sem fyr ulfe óþar rynne geitr af fjalle geiskafullar HHII36*, es mér fangs vQn at frekom ulfe Bm 13*; acc^ þá kømr Hlínar harmr annarr fram, es Oþenn ferr vif) ulf vega Vsp 532, gengr
Óþens sunr viþ ulf vega Vsp 54*Wr 55*B, ulf sék liggja áróse fyrer Ls 41*, þá þorer fm etke, es fm skalt viþ ulf (ulfinn B) vega Ls 58 *, nú tak ulf þinn einn af stalle 6 Hdl 5*, ol ulf Loke vif) Angrboþo Hdl 42*, ér ulf graan inne hQfþoþ HHII1*, þat's et þrif)ja (heill), ef fm þjóta heyrer ulf und asklimom Bm 222, sumer ulf sviþo, sumer orm snif)o Br 4*, skalat ulf ala 10 ungan lenge Sgl22; pl.nom. ulfar .. Gþr II 12 *, ulfar mono (ulfr mon R) ráþa arfe Niflunga Akv 11*, emjof)0 ulfar á endom bQf)om Am 22*; gen. ulfa þytr þóttomk illr vesa hjå SQngve svana FM2**, 15 fm hefr etnar ulfa kråser HHI38*, ulfa døme hykkak okr vesa, at vit my nem sjalfer of sakask Hm 29*; dat. liggr of hQggvenn fyr handan ver Gotþorms bane ok gefenn ulfom Gpr 117*; acc, nio 20 Qttom vit á nese SQgo ulfa alna, vask einn faþer HH 1412. — Als männl. eigenname Hdl 12* 222.
Composita: ulf - hugaþr, ulf - (v)if)r; fenres - ulfr. 25 ull, f. (norw. fær. aschwed, adän. ull; got. wulla, ags. wull, afris. wolle, ulle, ahd. wolla) wolle; in: ullar-lagþr.
ullar-lagþr, m. (fær. ullar-lagdur) wollenflocke: sg. acc. hann (Sigurþr) brå 30 f)vi (sverþi) ofan i Rin ok lét reka ullar-lagf) fyr straumi, ok tok i sundr lagþinn sem vatnit Rm 14 pr 5.
umb, jünger um, praep. u. adv. (norw. fær. adän. um, aschived. um, ym; alts. 35 ahd. umbi, ags. ymbe, ymb, afris. umbe, ombe) I. praep. c. dat. u. acc. A. c. dat. bezeichnet es 1) die person über der od. oberhalb deren etw. sich befindet oder ereignet: gól umb hQnom (Eggþé) i gagl-40 vif>e fagrrauþr hane Vsp 42*; 2) die person oder sache über die jmd freude empfindet: þar sitr Sigyn þeyge umb sinom ver velglýjoþ Vsp 35* [es ist jedoch an beiden stellen of statt umb zu 45 schreiben, da in den ältesten isländ. hss. umb c. dat. niemals begegnet; vgl. dagegen z. b.: kertit .. brann of helgom dorne ens sælaÞorláks biskops Cod. AM. 645,21**; þeir léto of f)vi kynlega Hom li29]; B. c. acc. 50 bezeichnet es 1) den räum den jmd überschaut (buchstäbl. u. übertr.): Ofnnn ok