bråk svefne? Sd 1^L, sif ja silfr látafm þínom svefne ráþa Sd 28% þann baþ (Oþenn) slita svefne minom, es hverge lands liræþask kynne Hir 9³, (Atle) rakþesk ór svefne Am 85 % litt munder fm leyfa dqf) HQgua, þás Sigvqrþ vqkþo svefne ór Ohv 4³, litt munder fm þá, Guþrún! leyfa dqþ ÜQgua, es þeir SigvQrþ þínu svefne ór vQkþo Hm 6³; acc. svefn né sefrat né of sakar dømer, gårat manna, nema mey of sér Orp 29³, gaf hann (Fróþi) þeim (ambáttum) eigi lengri hvild né svefn, en mef>an gaukrinn þagþi ef>a ljóf) mátti kveþa Ort 23; 2) träum: sg.dat. hugþ-omk, Gunnarr! grimt i svefne Br 16*; acc. ilt es svefn slikan at segja nauf)-manne Am 22²; pl. gen. gættesk f>ess GlaumvQr, at være grand svefna Am 20². Composita: svefu-gaman, svefn-þorn. svefne, n. schlaf; in: mis-svefne. svefn-gaman, n. ₍erquickung durch schlaf , poet. bezeichnung der nacht: sg. acc. alfar (kalla nqtt) svefngaman Alv 30³.

svefnogr, adj. {norw. svevnug, aschived. symnogher, dän. søvnig) xum schlafe geneigt, schläfrig: f. pl. acc. sakar ok heipter hyggjat svefn gar vesa Sd36*.

svefn-þorn, m. schlaf dorn, dorn dessen stich einschläfert: sg. dat. Oþinn stakk hana (Sigrdrifu) svefnþorni i hefnd þess Sd 4 pr 8.

sveigja (gf); norw. sveigja) 1) biegen, durch biegung in bewegung setzen: inf. nam horskr konungr (Gunnarr) liQrpo sveigja ₍begann die har fe %u spielen' 35 Od 27*; prt. ind. sg. 3. sat þar kona, sveigþe rokk ₍setzte das spinnrad in bewegung' Bp 16¹; 2) beugen, sinken lassen: inf. (montu) sveigja þínn, Hríni-gerþr! hala HHv 21*. 40

sveigr, m. (nonv. sveig, fær. sveigur) eine art kopfputz: sg.nom. sveigr vas á hQfþe Rß 16³ (Weinh. 177; BKeyser, Efterl. skr. ll^b, 73).

sveinn, m. (norw. svein, fær. sveinur, 45 aschived. adän. sven; ags. swán, ahd. swein) 1) jilngling, junger mann, bur sehe: sg. nom. hverr es sá sveinn sveina es stendr fyr sundet handan ? Hrbl 1, sveinn (Jórr) sýslega sveif til skogar Hym 19*, 50 sveinn enn hvite f)ér sigle gaf ok fm lagþer lær yfer Ls 20³, sveinn þótter fm siþlauss vesa, þás þú Gollnes geitr molkaþer HH

I45^L; voc. heill ves þú nú heidr, sveinn! (Skirner) ok tak vif) hrimkalke Skm 38% hverjom estu, sveinn! (Svipdagr) of borenn ? Fj 6*, sveinn ok sveinn! (SigVQrþr) hverjom 5 estu, sveinn! of borenn ?Fml% enn fráneyge sveinn! fm atter fqþor bitran Fm 5³; pl. gen. sveina Hrbl 1 (s. o.); 2) sohn: pl. nom. átján, áþr fello, øfre. þeir urþo Bero tveir sveinar ok bróf>er hennar Am49^r°; 10 3) knabe: sg. acc. svein ol Móþer Bp 34¹; pl.nom. frétte Atle, hvert f arner være sveinar hans leika Am 74*, (mit suffig. art.) sveinarnir kváþu Am 73 üb. — Als männl. eigenname Bp 42*. 15 Composita: hjarþar -sveinn, kQgor-sveinn, sko-sveinn. sveipa (sveip; norw. fær. sveipa, aschwed. svepa, adän. svøpæ; alts. swépan in: for-swépan, ags. swápan, afris. swépa, ahd. 20 sweifan; vgl.got. midja-sveipains) 1) werfen, umherwerfen (eho): prt. ind. sg. 3. (Gunnarr) sveip sinom hug ₍volvit cogitationes' Sg 13²; 2) einhüllen, einwickeln, beziehen, umgeben (ehn, eht eho od. i eht): 25 prs. ind. sg. 3. hana (Guþrúno) SigvQrþr sveipr i ripte Sg 8*; prt. ind. sg. 1. (mit suffig. pron.) f>ær skålar es und skqrom VQro sveipk utan silfre Vkv 37²; sg.3. kona sveip ripte rauþan ok rjóþan Bp 21% 30 f)ær skålar es und skQrom vqro sveip hann (Vølundr) utan silfre Vkv 25²; part. prt. m. sg. nom. salr 's á hqvo Hindarfjalle, allr es útan elde sveipenn Fm 42².

sveite, m. [norw. sveite, fær. sveiti, aschwed. svete, adän. svet; alts. afris. swét, ags. swát, ahd. sweiz) 1) schweiss: sg. dat. q11 VQro SQþoldýr sveita stokken OprII4³; 2) schaum: sg.dat. seglvigg ero sveita stokken Bm 16³; 3) blut: sg. nom. (mit suffig. art.) freyddi sveitinn ér hjartanu Fm 31 pr 2; dat. himenn (vas skapaþr) ór hause ens hrimkalda j(jtons, en ór sveita sær Vm21*, ór Ymes holde vas jqrjj of skQpof), en or sveita sær Orm 40², þar sitr SigvQrþr sveita stokkenn Fm 32*.

svelga (svalg; norw. svelgja, fær. svölgja, aschwed. svälgha, dän. svælge; ags. ahd. swelgan, anfrk. swelgan in: far-swelgan) verschlingen: prs. ind. sg. 3. sveigr hann (ulfr) allan SigfQþor Ls 58*; part. prt. ₍sich verschluckt habend', ₍mit verstopfter kehle': m. sg. nom. (maþr)