stgfom Sd 303; f. pl. nom-, acc. sumar (norner) 'o áskungar, sumar alf kungar, sumar døtr Dvalens Fm 13sigrúnar fm skalt kunna, ef fm vill sigr liafa, ok rista á hjalte hjQrs, sumar á vótrimom, sumar á valbQstom Sd 63, þær (rúnar) 'o mef) Qsom, þær 'o meþ Qlfom (þær ero meþ Qlfom, sumar meþ Qsom Fä), sumar meþ visom VQnom, sumar hafa mensker menn Sd 18*~6.
sund, n. (norw. fær. aschived. adän. sund; ags. sund, md. sunt) 1) das schwimmen : sg. acc. (Jarl nam) sverþom bregþa, sund at fremja Bp 356, nQmo leika Sunr ok Sveinn, sund o\ ttå. Bp 42*; 2) zum schwimmen und segeln geeignetes wasser, fahrwasser: sg. dat. brimrunar skaltu kunna, ef fm vill borget hafa á sunde seglniQrom Sd 92, mona yþvart far alt i sunde, f>ót ek hafa Qndo låtet Sg 523; 3) meerenge, sund: sg. gen. (mit suffig. art.) Qf>rum megum sundsins var ferjukarlinn mef) skipit Hrbl eint. 2; dat. Þórr . . kom at sundi einu Hrbl einl.l, farfm firr sunde Hrbl 133; acc. ek munda f)ik i hel drepa, ef ek mætta seilask of sund (sundet A) Hrbl 82, hvat skylder fm of sund seilask, es sakar 'o alz øngvar? Hrbl 83, létom fljota far sund yfer Od 293, (mit suffig. art.) hverr es så sveinn sveina es stendr fyr sundet handan ? Hrbl 1, ferfm mik of sundet Hrbl 3, segfm til nafns þins, ef fm vill of sundet fara Hrbl 19, skyldak launa kQgorsveine þínom kangen-yrþe, ef ek komomk of sundet Hrbl 30.
Compositum: sund - vQrþr.
sundr, adv. (nonv. sunder, fcer. sundur, aschwed. sunder, adän. sundær; alts. sundar, ags. sundor, afris. sunder, sonder, ahd. suntar, vgl. got. sundro) auseinander, entzwei: sundr stQkk sula fyr sjon jQtons Hym 123, (Jarl) bjo sundr baug Bp 39% sundr hQfom SigvQrf) sverþe hQggvenn Br 73, raptar sundr brusto Am 62*, hraut enn hQfge hallr sundr i tvau Ort 23*, ganga nam gunnarfúsom (Sigverþe) sundr of sif)or serkr iarnofenn FH45; i sundr dass.: hann (Sigurþr) brá því (sverþi Gram) ofan i Rin ok lét reka ullarlagf) fyr straumi, ok tok i sundr lagþinn sem vatnit Bm 14 pr 6, f)vi sverþi klauf Sigurþr i sundr stef)ja Regins Bm 14 pr 7, (Guþran) sløngf>e svá silfre, at i sundr hruto baugar
Am 435; hverfa i sundr auseinander gehen, sich trennen: SQOsk til síþan áþr i sundr hyrfe Am 33
Composita: sundr - borenn, sundr-5 møf>re.
* sundr-borenn, adj. (part. prt.) von verschiedener herkunft: f. pl. nom. sundr-bornar mjQk hykk at norner sé, eigot þær ætt saman: sumar 'o áskungar, sumar alf-
10 kungar, sumar døtr Dvalens Fm 13*.
* sundr - møf>re, sw.adj. von einer anderen mutter geboren (opp. sam-møf)re): m. sg. nom. svaraþe enn sundrmøf)re (Erpr) Hm 13*.
15 *sund-YQrI)r, m. der auf dem meere wache hält, meerwächter: sg.nom. þar vas sundvQrþr sås svara kunne ok vif> Qþlinga orþom skipta (SinfjQtle) HHI348. sunna, f. (norw. sunna in: sun-dag, 20 fcer. sunna in: sunnu-dagur, aschwed. sunna in: sunno-dagher, adän. syn in: syn-dagh; got. sunno, alts. ahd. sunna, ags. afris. sunne) sonne: sg. nom. sól heiter meþ niQnnom, en sunna mef> gof)om 25 Alv 16*.
sunnan, adv. (norw. fcer. aschwed. sunnan, adän. sunnæn; ags. súðan, ahd. sundana) 1) von Süden her: sol skein sunnan á salar steina Vsp 43, sol varp 30 sunnan, sinne måna, hende høgre umb himenjQþor Vsp 5*, Surtr ferr sunnan mef> sviga læ ve Vsp 52*, meyjar flugo sunnan myrkvif) i gøgnom Vkv 1; 2) im süden, südlich von <ztw. (ehs): soltenn varf) Sig-35 vQrþr sunnan Rinar Br 5*.
Composita: sunnan-lands, sunnan-verþr. sunnan-lands, adv. im südlande (d. h. in Deutschland): miner sjau syner sunnan-lands, verr enn åtte, i val fello OprI63. 40 sunnan - verþr, adj. nach süden gerichtet: m. sg. acc. (Oþenn) lét of sal minn sunnanverþan hQvan brinna her alz vif>ar Hlr 10*.
* sunn-maþr, m. (ags. súð-mann) süd-45 länder (Deutscher): pl. gen. sentu at Saxa
sunnmanna gram! hann kann helga hver vellanda OþrIII71.
sunr, sonr, son, m. (nonv. aschwed. son, fcer. son ur, adän. sun; got. sunus, 50 alts. ags. afris. ahd. sunu) sohn: sg. nom. nam (mon) Oþens sunr (Våle) einnætr vega Vsp 33* Bdr 112, gengr Óþens sunr (Víþarr) viþ ulf vega Vsp 54 * Wr, gengr