sextánde, num. ord. (norw. sekstande, fær. sextandi, aschwed. siäxtande, adän. siæxtande; ags. siextéoða, afris. sextínda, ahd. sehstozehanto) der sechszehnte: n. sg. acc. þat kann ek et sextánda Hqv/1611.

seyþer, m. kochfeuer: sg. acc. hverjan (þjór) léto liQfþe skemra ok á seyþe síþan bqro Hym 152.

seþja (sadda; md. seten; vgl. got. soþjan in: ga-soþjan; ags. sadian, ahd. saton) sättigen, speisen: inf. fyrr vilda ek at Frekasteine hrafna seþja á hræom þínom, an tíkr yþrar teygja at solle HHI462; prs. ind. sg. 3. Gera ok Freka seþr gunn-tameþr hróþogr Herjafaþer Qrm 191; prt. ind. sg. 1. (mit suff. pron.) ætt ara oddom saddak HH1I8*; pl. 3. viþ hleife mik SQddo (seldo R) né vif) hornege Hqv 1391 (vgl. jedoch Eirikr Magnusson, Odin's horse Yggdrasill, Lond. 1895, s. 18 anm.); part. prt. m. pl. acc. sa (Helge) es opt hefr Qrno sadda, meþan fm á kvernom kyster þýjar HHI36*.

si-, praefix (norw. si- in: si-breidd, si-fent, si-regna, si-vaat u. a., aschwed. si- in: si-hval ver, si-vinter; alts. sin-in: sin-hiwun, sin-lif, sin-nahti u. a., ags. sin- in: sin-ceald, sin-dréam, sin-gréne, sin-niht u. a.; afris. sin - in: sin-higen, sin-kale; ahd. sin- in: sin-vluot, sin-gruoni, sin-waki u.a.) immer, überall; in: si-lægja.

sia (sé? neuisl. sijaða; ags. séon, ahd. sihan) seihen: inf. láttu grQn sia þá, sonr! Sfl7 (vgl. Ån%. f. d. alt. 22, 282).

sif, f. (norw. siv in: sivja - skylda, sivja-systkin, aschwed. sif- in: sif-kona, guþ-sif, sifia-slit; got. sibja, alts. sibbia, ags. sib, afris. sibbe, ahd. sippa) Verwandtschaft; im. plur. a) verwandtschaftl. Verhältnis: dat. mono systrungar sifjom spilla Vsp 452; acc. biþk þik, Brage! barna sifjar duga ok allra óskmaga Ls 161 (vgl. jedoch Hj. Falk, Ark. 5, 114); b) freundschaft: dat. sifjom's þá blandat, hverr es segja ræþr einom allan hug Hqv 1231 (vgl. 2. blanda), þyrmþak sifjom, svQrnom eiþom Sg 28*. — Als eigen-name (Þórs gattin) Hym 3* u. ö. (s. das register).

siJjaþr, part. prt. (norw. sivjad; vgl. got. sibj ön in: ga - sibjon) venoandt (ehm): m. sg. nom. ÓJme sifjaþr Yeorr Hym 22*'>

acc. kveþa stille stórúþgastan, Sif sifjaþan Hdl 40 \

sifjungr, m. (norw. sivjung) verwandte person (auch von frauen gebraucht: Bugge, 5 Fkv. 432a)j: sg. nom. sifjungr þeira Guþrún sigtíva Akv 312; pl. dat. einn veldr Óþenn qIIo bQlve, þvit meþ sifjungom sakrúnar bar HHII33% snýtt hefr sifjungom Am 80 mono syner Gjúka á sifjungom (d. i. 10 á Sigverþe) eggjar rjóþa? Orp 50*.

sifr, m. (aschwed. siver in: guf>-siver; vgl. got. sibjis in: un-sibjis, ags. sib, ahd. sippi, sippo) venvandter: pl. gen. sifj a silfr látaþu þínom svefne ráþa Sd 15 283 (vgl. jedoch Bugge %. st.). — Vgl. seie. sig, f. kämpf (Sn.F. I, 562; 11,475. 619; Heimskr. FJ II, 406; vgl. Arle. 4,34); in: sig-runar, sig-tívar, sig-topter. siga (sé; norw. siga, fcer. siga, aschwed. 20 sigha; alts. ahd. sigan, ags. sigan, afris. siga) 1) fallen, herabsinken: inf. siga lætr Jim brynn fyr braar HHv 192, senn nu ór SQþlom siga skolom Hdl 81 (vgl. jedoch Z% 29, 52 fg.); mit refl. pron. (Þórr) lét 25 sigask á stólinn fast Jiess sich herabfallen1 FM 618; sg. 3. sigr fold i mar Vsp 571; 2) zusammen flies sen, zusammenkommen, zustande kommen: inf. létom siga sáttmQl okkor Sg 391; vgl. 30 Sturi. I, 203*: gørjnz Sigurþi sá einn kostr at låta siga til samþykkis viþ Sæmund.

sigla (ld; norw. fcer. sigla, aschwed. sighla, adän. siglæ; ags. seglan, siglan, mhd. segelen, sigelen) segeln: inf. skyldo 35 of sæ sigla Am 3 4; imper.pl. 2. sigleþ ér sæler ok sigr of árneþ! Am 31 *; prt. ind. pl. 3. skipin sigldu at landi HHII 16 pr 6.

sigle, n. schmuck, bes. haisschmuck: sg. acc. sveinn enn hvite þér sigle gaf ok 40 þú lagþer lær yfer Ls 20*, ek gef hverre of hrof>et sigle Sg 48*. — Nach Bugge (Stud. s. 4 und Beitr. 22,117) entlehnt aus ags. sigle, signa (aþ; norw. fcer. signa, aschwed. 45 sighna, dän. signe; alts. segn on, ags. segnian, ahd. seganon — sämtl. aus lat. signare) 1) weihen, segnen: inf. full skal signa ok viþ fáre sea ok verpa lauke i lQg Sd 75; 2) opfern: part.prt. m.pl. 50 nom. þeir vqi'o gumnar goþom signaþer Hdl 251 (Bugge, Ark. 1,252).

sigr, m. (nonv. siger, fcer. sigur, aschived. sigher, dän. sejer; got. sigis, n., ags.