sg. 1. ek ræþ á vág at vaþa Hrbl 119; prt. ind. sg. 2. etke rétt leifa Am 78*; sg. 3. réj) Jarþar bnrr umb at þreifaskA&Í4, hina vilt heidr, Helge! es réþ hafner skoþa fyrre nQtt meþ firom HHv 26l, sagþe horsk (Kostbera) hilme (HQgna), þegars hón réþ vakna Am IO4*, sér réþ (Vinge) litt eira Am. 301, annan réþ (Guþrún) hQggva Am 47% (Atle) horskre (Guf>rúno) harm sagþe ok réþ heidr at bregþa Am 64 % efnde ítrboren (Guþrún) alt þats réþ heita Am 98*; 7) jmd (ehn) verraten: inf. hann (Regenn) þik ráþa mon Fm 22l; prt. ind. sg. 3. Regenn mik réþ Fm 221; part. prt. m. sg. nom. ráþenn estu nú, Gunnarr! Akv 16*; acc. þars Regenn liggr es hann (SigvQr|>) ráþenn hefr Fm 37*; 8) erraten, deuten (schrift-xeichen, träume): inf. veiztu hvé rista skai (rúnar)? veiztu hvé ráþa skal? Hqv 144% VQro i horne hverskyns stafer ristner ok roþner, ráþa né máttak Gpr II 232, (runar) vQro svá viltar, at vas vant at ráþa Am 94; imper. sg. 2. g0rþesk røk ragna, ráþ hvat þat være Am 21praet. ind. sg. 1. réf> ek þær runar es reist þin syster Am 11*; sg.3. þær (hugrúnar) of réþ, þær of reist, þær of hugþe Hróptr Sd 132; opt. sg. 1. (mit suffig. art.) vilsinnes spQ vilda at réþak Gßr II392; part. prt. m. pl. acc. runar mont þú finna ok ráþna stafe ((deutbare xeichen'? vgl. Bugge, Fkv 395h und NI s. 21 anm. 1) Hqv 1421 (%ur bedtg des part. prt. vgl. þakenna næfra Hqv 60l); 9) mit praepp. u. advv.: r. á ehn sich an jmd heranwagen, jmd anfallen: inf. lætr hann (Geirrøfr) handtaka þann mann er eigi vildu hundar á ráþa Grm 27; r. of eht sich über etw. beraten: prt. ind. pl. 3. of J>at réþo riker tivar, hvi være Baldre baller draumar (hvé Hlórriþa hamar of søtte) Bdrl* Ak 13*; r. ehm til ehs jmd etw. bereiten: prs. ind. pl. 3. þá's Guþrúno grimt of hjarta, es bréþr hennar þér til bana ráþa Grp512; part. prt. n. sg. nom. mon Gunnare til gamans ráþet siþan verþa eþa sjQlf om mér? Grp 44*; r. (sér) til ehs sich xu etiv. anschicken: prt. ind. sg. 3. réþ til hefnda hergjarn (SigVQrþr) i sal Sg 22l; pl. 2. segja monk þér .. hvé ér (yþr add. B) snimma til saka réþoþ (ivie ihr frühzeitig schidd

auf euch ludet' Sg 342; r. umb viþ sik mit sich selbst xu rate gehen: prs. ind. sg. 3. J>ar liggr Regenn, ræþr umb vif> sik Fm 331; 10) ráþask, a) geraten 5 werden: prt. ind. sg. 3. illa rézk kt\&*\(dem A. war übel geraten worden* Am22; b) sich woxu anschicken: prs. ind. pl. 3. (rakkar) ráþask mjQk geyja Am 23L; prt. ind. sg.3. (Rigr) rézk at soina Bp 52 192; 10 c) r. at sich raten lassen: prt. ind. pl. 3. etke at réþosk Am 45*.

Compositum des part. prt. (7) : sann-ráþenn.

ráþ - bane, m. (aschwed. raþ - ban i; ags. 15 ræd-bana) wer durch se anschlüge jmds tod herbeiführt: sg. nom. þurs ráþbane (d.i. Þórr) Hym 19*.

-ráþe, sw. adj. ratend, beratend; in: sjalf-ráþe.

20 -ráþr, adj. entschlüsse fassend; in: flá-ráþr, harþ-ráþr, heil-ráþr, snar-ráþr, stór-ráþr.

ráþ-snotr, adj. (ags. ræd-snotor) kluge entschlüsse fassend, klug, einsichtig: 25 m. pl. gen. rike sitt skyle ráþsnotra hverr i hófe hafa Hqv 641.

ráþ - spakr, adj. dass.: m. sg. nom. rétt emkat ek ráþspakr taleþi: Grp21*; pl.nom. ráþspaker rekkar (Griper ok SigvQrþr) 30 Grp 62; n. sg. acc. (sw.) et ráþspaka teygþak á flærþer fljóþ Hqv 101*.

ráþ-sviþr, adj. dass.: m. sg. nom. (sw.) rekr enn ráþsvinne (Hildolfr) Hrbl 16. refell, m. (nonv. re vel, feer. revil) 35 schmaler, in eine spitxe auslaufender gegenständ; in: blóþ-refell.

regen, n. (got. ragin, alts. regan, regin in: regino od. regano giscapu, ags. regn-in: regn-heard, regn-þéof u. a., ahd. 40 regin- in eigennamen) rat, ratschluss; beschlies sende und entscheidende gewalt, gottheit (altn. nur in der letxten bedtg u. nur im pl. nachgewiesen): nom. gengo regen q11 á røkstola Vsp 61 91 231 25% 45 ný ok niþ skópo >nýt regen Qldom at ártale Vm25*, í Vanaheime skópo hann (NjQrþ) vis regen Vm 39 % sú (dotter Alf-rQþols) skal riþa, þás regen deyja, móþor brauter mær Vm 47% hvat verþr Óþne 50 at aldrlage, þás of rjúfask regen? Vm 52% i frúþheime skal Þórr vesa, unz of rjúfask regen Grm 4% ulf sék liggja áróse fyrer, unz of rjufask regen Ls 41 % þeir