óþal - torfa, f. (vgl. ags. éðel-turf) ererbter landbesitz: sg.gen. hana (GuJ>rúno) mono hefja hqvar bQror til Jónakrs óþat-torfo Sg 61*.
*óJ>al-VQllr, m. dass.: pl. aee. Jmnn (sun) baþ (Rigr) eignask óJ>alvQllo, óJ>alvQllo, aldnar bygþer Rp 36*'*.
ó-þarfr, adj. (aschwed. ó-þarver; ags. un-þearf) 1) unnütz: n. pl. nom. nú 'ro Hqva mQl kveþen hQllo i, allþQrf ýta sunom, óJ)Qrf jQtna sunom Hqv 1372; 2) schädlich: n. sg. acc. (adv.) JQrmonrekr óþarft (tzum schaden, %um verderben') lifer Sg 632.
ó-þekr, adj. (norw. u-tekk, aschwed. 6 - thäkker) widerwärtig: m. sg. acc. Loka óþekkjan Vsp 352 (vgl. aber auch á-þekr).
óþ-fúss, adj. heftig verlangend, begierig: f. sg.nom. át (svaf) vætr Freyja åtta nQttom, svá vas óþíus i jQtonheima
Þrk26* 28*.
ó-þole, m. (vgl. norw. u-tol, n., fcer. ó-tol, n., ó-tolni, f., aschwed. o-thol, n.) ungeduld: sg. nom. tópe ok ópe, tjQsoll ok óþole, vaxe þér tqv meþ trega Skm 292;
acc. Jmrs rístk þór ok |jria stáfe: erge ok óþe ok óþola Skm 372.
1. óþr, m. (ags. wód, ahd. wuot, f.) 1) erregtheit, wildheit; 2) geistige reg-
5 samkeit, Vernunft ((de sjceleevner der udmcerke mennesket fremfor dyret' KG, Efterl. skr. /, 18 7): sg. acc. Qnd né Qtto (Askr ok Embla), óþ né hQfþo Vsp 18*, Qnd gaf Oþenn, óþ gaf Héner Vsp 188. —
10 Als männl. eigenname Vsp 25* Hdl 48*.
Compositum: óþ - fuss.
2. ój>r, adj. (norw. adän. schwed. dial. od, fcer. óður; got. woþs, wód, ahd. wuot) 1) wild, heftig: m. sg. dat. svá's
15 friþr kvenna .. sem .. i byr óþom beite stjórnlauso Hqv 89*; f. pl. nom. sva hafþe Helge hrædda gQrva fiandr sina alla ok frændr þeira, sem fyr - ulf e óþar rynne geitr af fjalle HHII36*; n. sg.nom.
20 veþr mon þar vaxa, verþa ótt snimma Am 17*; 2)%ornig: m.pl. nom. óþer þá urþo (Hunar) es þat orþ heyrþo Am 42*; 3) sinnlos: m. sg. acc. óvarr hafþe Atle óþan sik drukket Akv 43*.
25 *ó-Qrr, adj. langsam: n. sg. acc. (adv.) ÓQrt mælek Sg 61*.
penningr, m. (norw. pening, fcer. gørfi illa, er hann lét pina hann saklausan peningur, aschwed. pänninger, adän. Grin 34; prt. ind. sg. 3. hann (konungr) penning; alts. pen dine, ags. pending, pen- pindi þenna mann saklausan Grm 34 A. ning, afris. panning, penning, ahd. pfen- 30 plógr, m. (nonv. adän. plog, fær. plógv, ting, pfenning) münxe, pfennig: sg. acc. f.n., aschived. plogher; ags. plóh, afris. Qln né penning hafþer þú J>ess aidrege ploch, ahd. pfiuog) pflug: sg. acc. (Karl vanréttes, vesall! Ls 40*. nam) karta at gørva ok keyra plog Rp 22*.
pina (nd, aþ; norw. aschwed. pina, fær. prúþr, adj. (norw. adän. prud, fær. pina, adän. pine; ags. pinan, afris. pingia, 35 prúður, aschwed. prudher; ags. prut) statt-ahd. pinon, phinon) peinigen, martern: lieh, prächtig: n.pl. nom. þar af stundo inf. konungr lét hann (Grimni) pina til ór Stafnsnese beit prúþ (hans ut R) skriþo sagna Gryn 29, (Agnarr) sagþi, at konungr ok buen golle HHI242.
rá£, n. (norw. raav; vgl. ahd. råfo) ragr, adj. (durch metathesis entstanden dach: sg. acc. (mit suffig. art.) stóllinn 40 aus argr, s. d.; aschwed. ragher) unmänn-fór undir honum (fori) upp undir ráfit lieh, weibisch; insbes. bezeichnung des-FM616, Þórr stingr J)á stafnum GriJjar- jenigen, der sich zu widernatürlicher veli upp undir ráfit FM 611. — Vgl. unzucht gebrauchen lässt: m. sg. nom. ræfr. '- undr's, at qss ragr es hér inn oí komenn.