óþal - torfa, f. (vgl. ags. éðel-turf) ererbter landbesitz: sg.gen. hana (GuJ>rúno) mono hefja hqvar bQror til Jónakrs óþat-torfo Sg 61*.

*óJ>al-VQllr, m. dass.: pl. aee. Jmnn (sun) baþ (Rigr) eignask óJ>alvQllo, óJ>alvQllo, aldnar bygþer Rp 36*'*.

ó-þarfr, adj. (aschwed. ó-þarver; ags. un-þearf) 1) unnütz: n. pl. nom. nú 'ro Hqva mQl kveþen hQllo i, allþQrf ýta sunom, óJ)Qrf jQtna sunom Hqv 1372; 2) schädlich: n. sg. acc. (adv.) JQrmonrekr óþarft (tzum schaden, %um verderben') lifer Sg 632.

ó-þekr, adj. (norw. u-tekk, aschwed. 6 - thäkker) widerwärtig: m. sg. acc. Loka óþekkjan Vsp 352 (vgl. aber auch á-þekr).

óþ-fúss, adj. heftig verlangend, begierig: f. sg.nom. át (svaf) vætr Freyja åtta nQttom, svá vas óþíus i jQtonheima

Þrk26* 28*.

ó-þole, m. (vgl. norw. u-tol, n., fcer. ó-tol, n., ó-tolni, f., aschwed. o-thol, n.) ungeduld: sg. nom. tópe ok ópe, tjQsoll ok óþole, vaxe þér tqv meþ trega Skm 292;

acc. Jmrs rístk þór ok |jria stáfe: erge ok óþe ok óþola Skm 372.

1. óþr, m. (ags. wód, ahd. wuot, f.) 1) erregtheit, wildheit; 2) geistige reg-

5 samkeit, Vernunft ((de sjceleevner der udmcerke mennesket fremfor dyret' KG, Efterl. skr. /, 18 7): sg. acc. Qnd né Qtto (Askr ok Embla), óþ né hQfþo Vsp 18*, Qnd gaf Oþenn, óþ gaf Héner Vsp 188. —

10 Als männl. eigenname Vsp 25* Hdl 48*.

Compositum: óþ - fuss.

2. ój>r, adj. (norw. adän. schwed. dial. od, fcer. óður; got. woþs, wód, ahd. wuot) 1) wild, heftig: m. sg. dat. svá's

15 friþr kvenna .. sem .. i byr óþom beite stjórnlauso Hqv 89*; f. pl. nom. sva hafþe Helge hrædda gQrva fiandr sina alla ok frændr þeira, sem fyr - ulf e óþar rynne geitr af fjalle HHII36*; n. sg.nom.

20 veþr mon þar vaxa, verþa ótt snimma Am 17*; 2)%ornig: m.pl. nom. óþer þá urþo (Hunar) es þat orþ heyrþo Am 42*; 3) sinnlos: m. sg. acc. óvarr hafþe Atle óþan sik drukket Akv 43*.

25 *ó-Qrr, adj. langsam: n. sg. acc. (adv.) ÓQrt mælek Sg 61*.

p.

penningr, m. (norw. pening, fcer. gørfi illa, er hann lét pina hann saklausan peningur, aschwed. pänninger, adän. Grin 34; prt. ind. sg. 3. hann (konungr) penning; alts. pen dine, ags. pending, pen- pindi þenna mann saklausan Grm 34 A. ning, afris. panning, penning, ahd. pfen- 30 plógr, m. (nonv. adän. plog, fær. plógv, ting, pfenning) münxe, pfennig: sg. acc. f.n., aschived. plogher; ags. plóh, afris. Qln né penning hafþer þú J>ess aidrege ploch, ahd. pfiuog) pflug: sg. acc. (Karl vanréttes, vesall! Ls 40*. nam) karta at gørva ok keyra plog Rp 22*.

pina (nd, aþ; norw. aschwed. pina, fær. prúþr, adj. (norw. adän. prud, fær. pina, adän. pine; ags. pinan, afris. pingia, 35 prúður, aschwed. prudher; ags. prut) statt-ahd. pinon, phinon) peinigen, martern: lieh, prächtig: n.pl. nom. þar af stundo inf. konungr lét hann (Grimni) pina til ór Stafnsnese beit prúþ (hans ut R) skriþo sagna Gryn 29, (Agnarr) sagþi, at konungr ok buen golle HHI242.

R.

rá£, n. (norw. raav; vgl. ahd. råfo) ragr, adj. (durch metathesis entstanden dach: sg. acc. (mit suffig. art.) stóllinn 40 aus argr, s. d.; aschwed. ragher) unmänn-fór undir honum (fori) upp undir ráfit lieh, weibisch; insbes. bezeichnung des-FM616, Þórr stingr J)á stafnum GriJjar- jenigen, der sich zu widernatürlicher veli upp undir ráfit FM 611. — Vgl. unzucht gebrauchen lässt: m. sg. nom. ræfr. '- undr's, at qss ragr es hér inn oí komenn.