of-viþre, of-væne, of-þrungenn. —Vgl. ofr-.
3. óf, n. (in: ør-óf), s. hóf. ofan, adv. (norw. aschwed. ovan, adän. oven; alts. oban, obana, ahd. ohana, ags. ufan, ufane) 1) von oben herab, von oben: kømr enn rike at regendóme Qflogr ofan sås qIIo ræjjr Vsp 652, arnar orþ hann (Rata-toskr) skal ofan bera ok segja NíþhQggve íiijbr Orm 323, brant af þjóre f) urs ráþbane liQtún ofan horna tveggja Hym 194, hamre kníþe (Þórr) liQfjall skarar ofljótt ofan nifs hnitbróþor Hym 244 þeim sjQlfom Sigriíu ofan folkdjQrf of barg ok fare þeira HHI31S kvQmo or himne hjalmvitr ofan HHI561, hann (Sigurþr) brá þvi (sverþi) ofan i Rin Rml4 pr 5, skauzk lúþr ofan Grt 233; 2) oben: hjQrtr bitr ofan, en á hliþo fúnar (askr Yggdrasels) Orm 353, heill vas karle hjalmstofn ofan Hym 323, stQndom á val Gotna ofan eggmóþom Hm 302, aurr etr iljar, en ofan kulþe Grt 163; 3) fyr (fyrer) — ofan, fyr(er) ofan, praep. c. acc. a) von oben herab auf: bles hann (Fáfnir) eitri ok hraut þat fyr ofan hqfuþ 25 Sigurfn Fm 4; b) oberhalb, auf: mann veitk enge fyr mold ofan þanns fleira sé fram an fm, Griper! Grp 22ykkar vissak åster mestar manna allra fyr mold ofan Gpr I163, enge måtte fyr jQrf) ofan Heif)- 30 reks dóttor hjalper vinna Odl3, skýtr SinfjQtli blóþreflinum fyrir ofan helluna ok dregr fast FH11.
Compositum: ofan - verþr. ofan-verþr, adj. (vgl. norw. ovanvert, 35 adv., aschwed. ovan vart, adän. oven vard) oben befindlich: f. sg. acc. vesfm sem þistell sås vas þrungenn i Qnn ofanverþa (so R) in den oberen räum des vorhauses Skm 31b (vgl. jedoch F. Detter, IF, An%. XI, 114). 40
ó-fár, adj. (haud paucus': f. sg.nom. frett hefr Qld ófQ þás endr of gørf)0 segger samkundo Aml1.
ofarla, adv. (iiorw. ovarlege, aschived. ovaria) hoch oben: ofarla bita (t den kop f 45 verletzen') ek så einom hal orþ illrar kono Hqv 1171.
ofarr, adv. compar. (von of), höher hinauf: draga baf) Helge hQsegl ofarr HHI301. 50
* of-Mótcnn, part. prt. %u viel geopfert: n, sg. nom. betra es óbeþet an sé ofblótet Hqv 145\
of-dolgr, m. todfeind: sg. nom. hné hans (Sigvarþar) ofdolgr (vm dolgr R) til hluta tveggja Sg 231.
of - drukkenn, part. prt. zu viel ge~ 5 trunken: n. sg. acc. qlr estu, Geirrøf)r! hefr þú of drukket Orm 511.
of-drykkja, f. übermässiges trinken: sg. nom. vegnest verra vegra hann (niaf>r) velle at, an sé ofdrykkja qIs Hqv 114, of-10 drykkja veldr alda hveim es sina mælge né manat Ls 473.
* of-gaman, n. verbotener liebesgenuss: sg. gen. mey fm teygjat né manz kono né eggja of gaman s Sd 32 4.
15 * of-greypr, adj. überaus ergrimmt (auf jmd: ehm): m. sg.nom. varf) mér Oþenn ofgreypr fyrer Hir 84Nþ.
*of-lilý, n. übermässig ruhige, schwüle, drückende luft: sg. acc. (logn kalla) ofhlý 20 jQtnar Alv 223.
of-lenge, adv. (norw. ovlenge, feer. ovleingi, aschwed. oflänge) allzu lange, sehr lange: ósaþra orþa hverrs á annan lýgr, oflenge leiþa limar Rm 44, mono vij> of stri J) alz oflenge konor ok karlar kvikver of féþask Hir 14 lF, (hvelpr) galdrs fQf)or gó oflenge (golv længi A) Rdr 39.
*of-ljótr, adj. überaus furchtbar: n. sg. acc. liQfjall skarar ofljótt Hym244c.
* of-margr, adj. allzu viel: m.pl. nom. hann (Geirrøf>r) er matniþingr sá, at hann kvelr gesti sina, ef honum f>ykkja of-margir koma Orm 19.
of-mikell, adj. (fær. ovmikil, aschwed. of my kil) allzu gross: m. sg, nom. ár-straumr þykker ofmikell valglaume at vaþa Grm 213; f. sg. acc. vas samkunda vif) svQrfon ofmikla Am 714; n, sg. acc. veizt ofmiket angr Sigverþe Orp 208; pl.nom. ero Brynhildar brek ofmikel Sg 192.
ofher, m. ^weber'; in: vind-ofner. — Als schlangenname Grm 34b, als beiname Odins Grm 545.
ofr-, untrennbares praefix (= of) zu sehr, zu viel; in: ofr-gjQld, ofr-hefnd, ofr-mælge, ofr-Qlve.
of-reiþr, adj. übermässig erzürnt (auf jmd: ehm): m. sg.nom. varf) mér Oþenn ofreiþr of þat Rir 84, (sw.) gakk .. f>ess at fregna, hveim enn fróþe sé ofreiþe afe Skml4 illra orþa eromk Qn at ykrom syne, ef gengk .. þess at fregna, hveim enn fróþe sé ofreiþe afe Skm 24,