(mit suffig. negat.) mæltera fm þat mál mundar: GjQrróttr er drykkrinn Sf 9; es mik meirr trege Vkv 39¹; sg. 3. hvat m. vif) ehn mit jmd od. zu jmd reden: mælte Óþenn, áþr á bál stige, sjalfr í inf. fagrt skaltu vif) þann (es fm illa truer) eyra syne? Vm 54³, at Qr Hymer etke mæla, en flått hyggja Hqv 45*, ill ra orþa mælte Hym 26*, mælte Míms hQfoþ .. fróþ- 5 eromk Qii at ykrom syne, ef gengk at lekt et fyrsta orþ Sd 14^s, Beite þat mælte mæla vif> niQg Skm 2², mont viþ Atla .. Am 57¹; pl. 1. minnsk fm, SigvQrfu¹! fogl fróþhugaþr! fleira mæla? HHv 2², livat vit mæltom Ohv 20*; pl. 3. lag mik hefr Helge hingat sendan, viþ þik, heyrþe (Guþrún) orþa, hvat á laun mælto Sváva! sjalfa at mæla HHv 37², mon Am 3²; part. prt. n. sg. aee. mælt hafþak 10 gramr vif> mik ganga at mæla? Grp 2², þat i mnnarheime . . : myndega losteg at hvat mon snót at heidr vif) Sigorj mæla? liþenn fylke jQfor ókunnan arme verja Grp 16*; prs. ind. sg. 3. mæler Oþenn HHv 42¹; inf. praet. f>ær hykk mælto viþ Mims hofof) Vsp 46*, svá ek rist oki þvíget fleira Od 6*; c) mæla ehn orþom rúnom fák, at sá gengr gume ok mæler jmd mit worten anreden, mit jmd sprechen: 15 viþ mik Hqv 157⁶; prt. ind. sg. 3. mælti inf. óþe þór duge, hvars f)ú skalt, Alda- karl einmæli viþ Geirrøf) Grm 8, Skirnir faþer! orþom mæla jQton Vm4*; d) mit mælti viþ hestinn Skm 9 prl, hann (Sin-abhäng. satze (at c. opt.): prt. ind. sg. 3. fjQtli) mælti enn sem fyrr viþ Sigmund karl mælti at Sigmundr skyldi fara fyr Sfl6, (GlaumvQr) mælte viþ Vinga, sem innan fjQrþinn Sf22; e) mit advv. und 20 henne vert þótte Am 29², mæflngr mælte praepp.: m. á tungo in einer spräche viþ mQg þenna Hm22²; opt. sg. 2. hitt reden: inf. (Brynhildr) mon rikjom þer munde éþra jQrlom þykkja, at viþ menn runar kenna .. ok á manz tungo mæla mælter ok mik sæer Gþr lill*; f) mælask hverja ₍in jeder spräche zu reden' Grp sich unterreden: prs. ind. sg. 2. hvi þú 17*; m. a f eho von etw. reden, von 25 þá, Gagnráþr! mælesk af ^golfo fyrer? etw. meldung tun: prt. ind. pl. 3. namk Vm9*; imper. pl. 1. mælomsk i sesse at heyra órHléseyjo, hve þar af stríþom saman Vml9²; m. umb zu sich selber strenger mælto Od 28*; m. af man vite reden: inf. nam hón (Brynhildr) s vå bert verständig reden: prt. ind. sg. 3. (Guþrun) umb at mælask Sg 6²; 2) m. ser kono mælte af man vite, ef mundo sættask Am 30 eine frau (durch Überredung u. iverbung) 45*; m. at munz ráþe nach dem rate geioinnen: inf. auk nær åpne skaltu, des mundes reden, reden wie es einem Oþenn! koma, ef J)ú vilt þér mæla man in den mund kommt: prs. ind. sg. 2. Hqv 97².

.mæler þú at munz ráþe Hrbl 124; m. Compositum des part. prs.: for-mælande.

Ifyrer voraus sagen: prs. ind. sg. 1. (mit 35 mæle, oi. {norw. adän. mæle, aschwed.

suffig. pron.) fare sem fyrer mælek Am male) rede, gespräch; in: a-mæle, ein-

31*; im voraus bestimmen, anordnen, mæle, vil-mæle, þrá-mæle.

befehlen: prt. ind. sg. 3. su náttúra fylgþi mælge, f. geschwätz: sg. acc. ofdrykkja

kvernunum, at þat mólz á er sá mælti veldr aldah.veim, es sina mælge ne manat

fyrir er mol Grt 19; ni. i frama sinn 40 Ls 47*.

zu sm vorteil reden: prt. ind. sg. 1. (mit Compositum: ofr-mælge.

suffig. pron.) mQrgom orþom mæltak i mælska, f. 1) spräche: sg. acc. lit hefr

minn frama i Suttungs SQlom Hqv 103*; Gunnars ok læte hans, mælsko þína ok

m. o f hug toider se Überzeugung sprechen: megenhyggjor Grp 39²; 2) beredsamkeit:

inf. hlæja skaltu vif) þeim (es fm illa 45 sg. acc. (Herjafaþer gefr) mælsko mQrgom

truer) ok of hug mæla Hqv 46 *, nama ok manvit flroni Hdl 3².

HQgna mær of hug mæla HHII 14*, krQpp mæltr, adj. bereit od. fähig zu reden;

vas þá Guþrún, kunne of hug mæla Am in: hraþ-mæltr.

70*; m. of eht von etw. sprechen: prt. 1. mær, f. (norw. møy, fær. moyggj, ind. sg. 1. (mit suffig. pron.) feigom munne 50 aschwed. mö, adän. mø; got. mawi) 1) jung-mæltak mina forna stafe ok of ragna røk frau, mädchen, tochter: sg.nom. hold ok Vm55*; m. til ehs zu jmd sprechen: hjarta vas mér en horska mær Hqv 95*, prt. ind. sg. 3. (SinfjQtli) mælti til Sig- niQrg es góf> mær, ef gQrva kannar, hug-