suffig. art.) áþr létti kvæþinu mólu þær (ambáttar) her á bendr Fróþa Ort 25; 2) spruch.

Compositum: (2) at-kvæþe.

kvQl, f. (fær. kvöl, aschived. qval, m.n., adän. kval; vgl. alts. ahd. quála) qual, marter: sg.nom. kvol þótte kvitre (Guþrúuo) at torna i hiis Atla Am 94*; acc. kvQl hann (HQgne) vel þolþe Am 61*.

kvón, kvæn, f. (aschwed. qvän in: broþor - qvän, son a-qvän; got. qéns, alts. quan, ags. cwén) frau, ehefrau: sg.nom. þege fm, ßeyla! þú'st Byggyes kvæn ok meine blanden mjQk Ls 56^L, kunneg kvQn Níþaþar Vkv 17¹ 32*, Qlrunar skaltu kunna, ef fm vill, annars kvæn vólet þik í trygþ, ef þú truer Sd 7*, kvQn's hans (Sigvarþar) Guþrún, en ek Gunnars Sg 7², sjau hundroþ manna í sal gengo, áþr kvæn konungs i ketel tøke Gþr III 7*, kvam þá Kostbera, kvæn vas hon HQgna Am 6¹; voc. þá Yea ok Yilja léztu þér, Yiþres kvæn! báþa í baþm of teket Ls 26*; gen. beij> hann (Yølundr) sinnar .. Ijóssar kvánar, ef hQnom of koma gørf>e Vkv 7*, þyrmþak sifjom, svQrnom eiþom, síþr værak heitenn hans kvánar vinr Sg 28*, vas bQiT skjaldar (Orkningr) bróþer hans (HQgna) kvánar Am 28*; dat. hann (hamar) enge maþr aptr of heimter, nema føre mér (hQnom føre) Freyjo at kvæn (kvQn) Þrk 7* 10*, nú føra mér. Freyjo at kvQn ßrk 22 *, hQnom (Svipdage) vas sú en sólbjarta brúþr at kvQn of kveþen Fj 42*, at ætt ok nafne skalk jartegn vita, ef ek vas þér at kvQn of kveþen Fj 46*, 6r augom jarknasteina sende hann (sendak) kunnegre kvQn Niþaþar Vkv 25* 37*, skyldak skreyta ok skua binda herses kvQn 40 hverjan morgon Gßr 18*; acc. eiþa skaltu mér .. vinna .. at þú kveljat kvQn Yøl-undar .. þót vér kvQn eigem þás ér kunneþ Vkv 35*'*, mon góþa kvQn Gunnarr eiga? Grp 42*, kvqn fria sina Sg 9²; pl. nom. ⁴⁵ þat vas eige arar titt, at frá konungdóm kvaner genge Sg 14* (nur eine frau, näml. Brynhild ist gemeint, vgl. Bugge %. st.).

kylcvende, kvikvende, n. (norw. kvik- ⁰⁰ inde, aschived. kvighandi) lebendes tvesen, geschöpf, tier: pl. nom. hann (Fáfnir) atti ægisbjálm er q11 kvik vendi hrædduz viþ

Bm 14 pr 3; acc. báþu guj)in alla hluti gråta Baldr or helju, menn ok kykvendi (kykvendin Wr) FM 5*. kylfa, f. (norw. kylla, aschived. kylva, 5 adän. kølve; vgl. ahd. kolbo) khittel. stecken; in: hesle-kylfa.

kyn, n. (norw. fær. aschwed. kyn, adän. køn; got. kuni, alts. ahd. kunni, ags. cyn, afris. kin, ken) 1J geschlecht: sg. gen. 10 opt vito ógQrla þeirs sitja inne fyrér, hvers þeir 'o kyns es koma Hqv 132²; acc. Oþenn á jarla þás i val falla, en Þórr á þræla kyn Hrbl 73; 2) sprössling, nachkomme: sg. voc. søkksk, gýgjarkyn! (₍rie-¹⁵ senbrut') Hlrl4*; 3) art; 4) als erstes glied in adjectiv - compositis dient, das wort als intensiv -praefix, um den begriff des adj. %u verstärken.

Composita: (4) kyn-birtr, kyn-rikr; 20 (1) mann-kyn; (3) alz-kyns, hvers-kyns.

* kyn-birtr, adj. (part. prt. von birta) 'wunderbar glänzend: n. sg. nom. Grams .. kynbirt isarn Sg 22*. J

²⁵ kynda (nd; fær. kynda, schwed. dial. kinda; mhd. künten) anzünden: inf. þú skalt, Hundingr! hverjom manne fótlaug geta ok f una kynda HH ÍI38²; prt. ind. pl. 3. q1 værer urþo ok elda kyndo Am 5*; 30 kyndask anbrechen, eintreten (Mhff, DA V, 144 fg.): prs. ind. sg. 3. mjQtoþr kyndesk at eno gamla Gjallarhorne Vsp 46*.

kyndr, adj. entstammt, entsprossen; in: alf-kyn dr, ás-kyndr.

kynge, f. erfahrenheit (bes. in der zauberkunde); in: fj q1 - kynge, -kyiijan, n., in: o- kyn jan. kynne, n. (norw. aschwed. kynne, adän. kynde) 1) beschaffenheit, art, eigenschaft: sg.nom. kaupom vel saman, þat's vina kynne HHv 3*; acc. allar 'o illúþgar, ákkak þess kynne (₍das ist nicht meine art') Am 13*; 2) bewirtung, gastliche aufnähme, gastmahl: sg. gen. koper af-glape, es til kynnes kømr, þylsk hann umb eþa þrumer Hqv 17*, at augabragþe skala niaþr annan hafa, þót til kynnes kome Hqv 30², árlega verþar skyle maþr opt fá, né án til kynnes kome Hqv 33²; 3) verkehr, umgang.

Composita: (1) heim-kynne, ó-kynne, sal-kynne, sala-kynne; (2) ást-kynne; (3) man-kynne. J