ker, n. {norw. kjer, fær. ker, aschwed. adän. kar; got. kas, alts. ahd. kar) 1) he-hälter, schrein: sg. dat. i segiarns (?) kere liggr hann (Lævateinn) hjå SinmQro Fj 263; pl. dat. (Guþrún) kumbl konunga ór kerorn valþe Ohv 72; 2) trinkgefäss, becher: sg. dat. haldet maþr á kere Hqv 19*, meþ hQlfom hleifé ok meþ hQllo kere fekk ek mér félaga Hqv 528; acc. lét hann (JQrmonrekr) sér i hende hvarfa ker gollet Hm 20*; pl. dat. Óþenn ok Sága drekka of alla daga glQþ ór gollnom kerom Orm 7*.

Compositum: skap - ker.

kerling, f. {iiorw. kjerring, fær. kelling, aschwed. karl ing, dän. kælling) altes weib: sg. nom. kerling (Frigg) fóstraþi Agnar, en karl (Óþinn) fóstraþi GeirrøJ) Orm 6, þau kerling leiddu þá til strandar Orm 8; pl. gen. þat var trúa i forneskju, at menn væri endrbornir, en þat er nú kQlluþ kerlinga villa HHII50 pr 3.

ketell, m. {nonv. kjetel, fær. ketil, aschwed. kätil, adän. kedel; got. katils, alts. ketil, ags. oytel, afris. ketel, ahd. kezzil; alle aus lat. catillus) kessel: sg. dat. vaxande våge, vellanda katle .. verþet maþr svá tryggr at þesso true Hqv 84*; acc. á minn faþer móþogr ketel, rúmbrugþenn hver, rastar djúpan Hym 5*, hann (Ægir) hafþi búit ásum q1, þá er hann hafþi fengit ketil inn mikla Ls 2, sjau hundroþ manna i sal gengo, áþr kvæn konungs i ketel tøke Gpr III 7*. — Der eigenname Ketell (Hdl 19*) ist wol mit dem appell, nicht identisch, s. Bugge, Bidr. s. 98 fg.

keyra (rþ; norw. køyra, fær. koyra, aschwed. köra, adän. køre) 1) antreiben, bes. von pferden: inf. mara keyra Akv 40*; prs. ind. pl. 2. joa yþra oddom keyreþ HHII 39*; opt. pl. 1. \>ót joa óra oddom keyrem HH II 40 *; prt. ind. sg. 3. SigVQrþr Grana sverþe keyrþe FH2*2; einen menschen (zur arbeit) antreiben: prt. ind. sg. 3. hon (herses kvQn) 0gþe mér af afbrýþe ok liQrþom mik liQggom keyrþe Opr 192; 2) inbe-wegung setzen: inf. (Karl nam) karta at gørva ok keyra plóg Bp 22*. — Zur etymol. vgl. Bugge, Beitr. 24, 448 fg..

kind, f. (norw. fær. schwed. dial. adän. kind, m. n. nur in der bedtg t inf ans'; alts. afris. ahd. kind, n. (infans', ags.

eynd, n. (natura', (genus') 1) leibes-fruckt: sg. acc. bjargrunar skaltu kunna, ef þú bjarga vill ok leysa kind frå konom Sd 82; 2) nachkommenschaft, geschlecht: 5 sg. gen. Heiþr ok Hrossþjófr (VQro) Hi'imnes kindar Hdl 34*, varþ einn borenn í árdaga rammaukenn mjQk ragna kindar Hdl 3 72; pl. dat. mål es dverga i Dvalens liþe ljona kindom (d. i. den menschen) til Lofars telja Vsp 142; acc. hljóþs biþk allar helgar kinder Vsp 1*, austr sat en aldna i Isarn-viþe ok fødde þar Fenres kinder Vsp 4Ö2, hirþaþu bjóþa bQlvafullar þrágjarnlega þær . kinder mér Gßr II 322. 15 Inn ga, f. (norw. kjenga, kinga , trinkgefäss mit henkeln') henkelmünze (von frauen als schmuck getragen): sg.nom. keistr vas faldr, kinga á bringo Bþ28*. kinn, f. (norw. fær. kinn, aschwed. kin, 20 adän. kind; vgl. got. kinnus, f., alts. kinni, f.n., ahd. kinni, n., ags. ein, afris. kin, ken) wange, in: kinn-skógr.

*kinn-skógr, m. (wangenwald', poet. bezeichnung des hartes: sg. nom. vas karis 25 es kvam kinnskógr frørenn Hym 10*.

kippa (pþ; pt; norw. fær. aschwed. kippa, adän. kippe) ruckiveisc ziehen; kippask zusammenzucken: prt. ind. sg. 3. kiptiz hann (Loki) svá hart vif), at þaþan af 30 skalf jqrf) q11 Ls 65 pr 7. .

kista, f. (norw. fær. aschwed. kista, adän. kiste; ahd. kista) 1) kiste, lade: sg. gen. (syner Níþaþar) kvQino til kisto, krQfþo lukla Vkv 21* 241; pl. acc. fann 35 Sigurþr stórmikit gull ok fyldi þar tvær kistur Fin 44 pr 4; 2) sarg: sg. acc. laug skal gørva þeims liþner 'o, þvaa hendr ok hQfoJ), kemba ok þerra, áþr í kisto fare Sd 34 *, knQrr mon ek kaupa ok 40 kisto steinda Am 972.

kjalke, m. (norw. kjelkaschived. kiälke) kleiner Schlitten: sg. acc. þá (hétomk) Kjalarr es ek kjalka dro Grm 49*. kjaptr, m. (norw. kjeft, fær. kjaftur, 45 aschived. kiäpter, adän. kæft) kiefer: pl. acc. kalda kjapta ((den feindselig en rächen') hann (Víþarr) klyfja mon vitnes vige at Vm53*.

r- -

kjarr, n. (norw. kjarr, kjerr, aschwed. 50 kiär, adän. kær) dichtes gebüsch, dickicht: pl. acc. reiþKonr ungr kjQrr ok s]iog&Bp471.

kjóll, m. (ags. céol, ahd. kiol) schiff: sg. nom. kjóll ferr norþan, koma mono