hi menn FM 610. — Als beiname Odins Orm 495.
jafn-langr, adj. ebenso lang: f. sg. aee. ýmest(Gunnarr) h ugþe j afnlanga stund Sg 14*.
jafn-mikell; adj. ebenso gross, ebenso viel: n.sg. acc. goll vissak etke á Gnita-heiþe þats vit ættema annat jafnmiket (so FJ nach Vqls., slikt R) Akv 6*.
*jafn-rammr, adj. ebenso stark: m. sg. acc. enge jQton ek hugþa jafnramman sem Vafþruþne vesa Vm 2B.
*jafn-rúmr, adj. gleich weit: n. sg.nom. lát svá hreiþa borg á velle, at und oss Qllom jafnrúmt see ((dass wir alle gleich viel platz haben') Sg 64*.
*jafn-spakr, adj. gleich weise: m.pl. nom. aller menn urþot jafnspaker Hqv 533. jar- (?) in: jar-tegn. jara, f. sand, in: jQro-VQllr. jarkn, adj. (got. airkns in: un-aírkns, ags. eorcan in: eorcan-stán, ahd. erehan) rein, heilig, echt, edel; in: jarkna-steinn.
jarkna-steinn, m. (ags. eorcan-stán) glänzender stein, edelstein: sg. nom. svá vas minn SigVQrþr of sunom Gjuka, sem være . . bjartr steinn á band dregenn, jarknasteinn of Qþlingom Gßr 117*; pl. acc. or augom jarknasteina sende hann (sendak) kunnegre kvQn Níþaþar Vkv 253 37s, brå hón (Guþrún) til bots bjQrtom lófa ok upp of tok jarknasteina Opr III82.
jarl, m. (feer. jallur, aschived. iarl, iärl, adän. jærl; alts. erl, ags. eorl, ahd. erl in personennamen) 1) jarl, mann aus dem stände, der nach dem könige die höchste Stellung einnahm: sg. nom. .. Iþmundr hét jarl hans (HjQrvarþs) HHv 7, Fránmarr liét þar jarl HHv 9, Fránmarr jarl hafþi hamaz i arnarliki HHv 5 pr 8, (mit suffig. art.) jarlinn réþ at meyjar var synjat HHv 10, fór jarlinn heim HHv 10R; gen. jarls ynþe þóttoink etke vesa nema viþ þat lik (Billings mey} at lifa Hqv 963, A tii jarls sonr HHv 11, AIqíu jarls dóttur HHv 5 pr 7; pl. nom. gengo jarlar al-snotrer fram þeirs harþs hugar håna (Guþrúno) lQtto Opr 121; gen. itrarjarla brúþer Opr 131; acc. Oþenn á jarla þás i val falla, en Þórr á þræla kyn Hrbl 72; 2) mann im allgem.: pl. voc. eggjak yþr, jarlar! auka harm stórom vifs ens veglega Am 54*, hlaþeþ ér, jarlar! eikekeste Ohv 21*; dat. hitt munde øj>ra jQrlom þykkja,
at vif) menn mæl ter ok mik sæer Gpr lill3, jQrlom Qllom óloþ batne .. at tregróf þat of talet være Ghv 22 — Als männl. eigenname RJß 342 u.ö. (s. das register). 5 jarmr, m. (vgl. norw. jerma, jarma (meckern', feer. jarma (blölcen', adän. janne (klagen') geschrei (von vögeln): sg. dat. sofa ek né mákat sævar. beþjom á fogls jarme fyrer FM 217. .0 járn, n. (norw. feer. jam, aschwed. jarn, jarn, adän. jærn) 1) eisen: sg. dat. hurþir af járni ok gætti Fm 44 pr 2, af járni váru ok allir timbrstokkar i husinu Fm 44 pr 2, steþr . . járne varþar Grt 21*; 5 2) eiserne waffe, schivert: sg.nom. feller hann (Mimameiþ) eldr né járn Fj 14*, hann feller e. né j. Fjl5*; acc. þat's fyr elde, es járn dreyma 0þrII40l; pl. gen. varjj åra ymr ok járna gly mr HHI 28*. 10 — Die ältere form isarn (s. d.), die nur Orm 37* handschriftlich überliefert ist, musste auch HHv 133 Sg 22* 672 Hm 15* 26* aus metr. gründen^ hergestellt werden (vgl. aber auch Sievers, Zz21,108). '5 Composita: járn-lurkr, járn - ofenn, járn - skjQldr. *járn-lurkr, m. eiserne keule: sg. dat. (brúþer berserkja) 0gþo mér járnlurke Hrbl 104.
0 *járn-ofenn, part. prt. aus eisen geflochten: m. sg.nom. serkr járnofenn (ein ringpanzer?) FH45.
járn-skjQldr, m. eisenschild (beiname eines helden): m. sg. nom. járnskjQldr 15 Þórer Hdl 222.
jarpr, adj. (feer. jarpur, vgl. norw. jarpe, aschwed. iärpe (haselhuhn', nach der färbe benannt; ags. eorp, ahd. erpf) dunkelbraun: f. sg. acc. skok hann (Jqi-0 monrekr) skQr jarpa Hm 203;{ pl. accV (menn Atla) hQfþo skarar jarpar GJprII20G. — Dass. wort ohne brechuna des vocals ist der eigenname Erpr. Compositum: jarp-skamr. 5 *jarp-skamr, m. cder braune knirps': sg. nom. hvé mon jarpskamr okr fultingja? Hm 12*.
jar-tegn, f. (norw. jarteign, aschwed. iärtekn, n., adän. jærtegn, n.) Wahrzeichen: 0 sg. acc. at ætt ok nafne skalk jartegn vita, ef ek vas þér at kvQn of kveþ^n Fj 46s; pl. gen. til jartegna sendi hon (Guþrún) HQgna hringinn Andvaranaut ok knýtti ij