*hý-n<^tt, f. (d.i. * hvin-nQtt: Kock, Hx, 40,197 fg.; Ark. 14, 270) jammemacht, sehnsuchtsnacht: sg.nom. opt mér mQnoþr minne þótte an sjä holf hýnQtt Skm 43*.
-liypja, f. (xu hjúpr, m. (kleid') mit einem gewande bekleidete frau; in: tQtrog-hypja.
hyrndr, adj. (norw. hyrnt; vgl. aschwed. hyrnadher; alts. hurnid in: hoh-hurnid, ags. hy rn ed, mhd. ge-hiirnet) mit hörnern versehen; in: goll-hyrndr.
*hý-roge, m. (?) das mutterkorn im roggen (?): sg. nom. (tekr) vij) haulve hýroge Hqv 136 \ Vgl. GV s.v. haull u. Cpb 1,15, aber auch FJ, Ark. 14, 201.
1. hyrr, m. (norw. hyr tfünkchen', schwed. dial. hyr (glimmende as che'; vgl. got. liaúrja, n.pl. (kohlenfeuer') feuer: sg. acc. hyr sék brinna en hauþr loga Édl 5 01.
2. liýrr, adj. (vgl. norw. hyr, m. (lust, eifer', hyra, f. Lebhaftigkeit', hyrad aufgelegt xu etw.', fær. hýrur (Stimmung, humor'; alts. ahd. hiuri in: un-hiuri, ags. héore, hyre) sanft, freundlich: m. sg. nom. esa sá nú hýrr es ór holte ferr Vkv 17*.
* hæl - bitr, m. t fersenbeisser', toer jmd (hinterrücks) an der ferse verwundet: sg. nom. emkat ek sá hælbitr sem húþskór forn á vár Hrbl 97.
hæll, m. {norw. adän. hæl, fær. hælur, aschwed. häl; vgl. ags. héla, hæla, m., afris. héla, heila) ferse: sg. acc. hrynja hqnom (Sigverþe) á hæl þeyge hlunnblik hallar, hringa litkoþ, ef hQnom fylger ferj) min heþan Sg 68*; pl. nom. langer hælar Bp 8*; dat. hófsk á hQfoþ npp hver Sifjar verr, en á hælom hringar skullo Hym 35*.
Compositum: hæl-bitr. hætlegr, adj. (fær. hættiligur, hættu-ligur) gefährlich: f. sg. nom. varþ af meij>e es mær sýndesk harmflaug hætleg Vsp 332.
hsétr, adj. (norw. hætt) 1) gefährlich; m. sg. acc. hvat's J>at flagjja es stendr fyr forgQrþom ok hvarflar umb hættan loga? Fj V; 2) unsicher, xweifelhaft: m. sg. nom. hætr es heimeskviþr, nema sér góþan gete Sd 25*; n. sg. nom. veþr ræþr akre, en vit syne, hætt es þeira hvárt Eqv 87*. Compositum: mann-hætr.
1. hætta (tt; aschwed. hätta, adän. hætte) aufhören (mit etw.: eho): imper. sg. 2. (mit suffig. pron.) hættu nú, NjQrþr! Ls 36*; pl. 1. hættom høtinge! Erbl 132. 5 2. hætta (tt; norw. fær. hætta, aschwed. hätta, adän. hætte) wagen: prt. ind. sg. 1. svá hættak hQfþe til (so setxte ich meinen köpf aufs spiel' Eqv 104*.
3. hætta, f. (norw. hætta, f., hætt, m., 10 adän. hætte; xur etymol. vgl. Kluge, Engl, stud. 9, 312) gefahr: sg. nom. því's þar hætta at hlýþege myne (in dem falle ist gefahr, wenn kein schweigen beobachtet wird' Em 23* (conjectur von Bugge). 15 *li8§í>enn, adj. (vgl. norw. hæde, n. (spott', hæáeleg (spöttisch') geneigt xum spott gegen jmd ^at ehm): m. sg. nom. fróþr þykkesk sås flotta tekr gestr at gest hæþenn Eqv 312. 20 høfr, adj. norw. høv in: mein-høv, viss -høv) passend, gexiemend: n. sg. nom. esa þat høft, at þú hjQrve skyler kveþja Fáfne fear Bm 12*.
høgr, adj. (norw. høg, aschwed. adän. 25 nur im compar. höghre, høgre) 1) sanft, mild: f. sg.nom. hég vasat (Gujmin) at hjaldre Am 46*, vask høg sjaldan Am 912; 2) geschickt: compar. f. sg. gen. handar ennar høgre ((der geschickteren, d.h. der 30 rechten hand') monk hinnar geta es þér sleit Fenrer fra Ls 383; dat. sól varp sunnan, sinne måna, hende høgre umb himenjQj)or Vsp 52, hende enne høgre drepk þik Hrungnes bana Ls 613; 3) passend, 35 geeignet: superl. n. sg. acc. (adv.) herjmk (sverj)) sem høgst fmttomk Vkv 193, hio g0rþo hvilo sem þeim høgst þótte Am 8*.
hølask (ld; norw. høla (schmeicheln'; ahd. huoljan Räuschen', vgl. got. hoion 40 betrügen1) sich rühmen: prs. ind. sg. 1. hlut veld ek minom, hølomk J)ó etke Am 792.
hølzte, adv. (d. i. helzt'til; norw. helste, fær. helsti) gar sehr: ero hildingar hølzte 45 snjaller HE II 27ß.
høta (tt; norw. bøta, fær. høtta, hótta, aschwed. höta, adän. høde; got. hrotjan) jmd (ehm) mit etw. (eho) |drohen: prs. opt. sg. 2. lifa ætlak mér langan aldr, J)óttu 50 høter hamre mér Ls 622.
*høtingr, m. (adän. höding, vgl. aschwed. hötning) Schmähung, gexänk: sg. dat. hættom høtinge (lies: høtingo ?) Erbl 132.