fm vill h verj om vesa geþsvinnare guma Sd 12 *.

hug-sótt, f. (ínorw. hug-sott) gemütskrankheit, liebeskummer: pl. acc. hann (Freyr) sá i jotunheima ok sá f>ar mey fagra .. f>ar af fekk hann hugsóttir miklar Skm 4.

*liug-steinn, m. , stein des sinnes\ poet. bexeichnung des herxens: sg. acc. (Loke) fann halfsviþenn hugstein kono Hdl 432 (vgl. Sn.E. I, 540).

hug]), f. (got. hugds in: ga-hugds, alts. hngd in: gi-hugd, ags. hygd in: ge-hygd, ofer-hygd, wan-hygd; vgl. norw. hugdeleg gleichmütig, vertrauensvoll') sinn, ge-sinnung; in: ill - úþ, mun - ugf> (mun - uþ); s. Bugge, Beitr. 13, 508.

hugþegr, adj. (alts. -hugdig, hüdig in compp., ags. hygdig, hýdig) (gesinnt', in: djúp-úþegr, grimm-úþegr, ill-úþegr, stór-úþegr.

hun ang, n. (norw. huning, aschived. hunagh, adän. honnig; alts. honeg, ags. afris. hunig, ahd. honag) honig: sg. acc. hjarto hugþak þeira (hauka) vif) hunang tuggen Opr II 42*, suna hefr þínna, sverþa deiler! hjQrto hrædreyrog viþ hunang of tuggen Akv 392.

hund-, verstärkendes praefix (nonv. hund- in: hund-gamall, hund-kjend, hund-klok, hund-rik, hund-sterk; adän. hund- in: hund-øde; xur etym. vgl. Falk, Akad. af handl, til Bugge s. 15) überaus, sehr; in: hund-margr, hund-viss.

Hündin gs-lb an e,m. (toter desHunding', beiname des Helge Sigmundar son: nom. ey vas Helge Hundingsbane fyrstr i folke þars firar bqrþosk BIHI55*, hann (Helgi) feldi Hunding konung ok var síþan kallaþr Helgi Hundingsbani HHII4 pr 2.

hund-margr, adj. überaus zahlreich: m. pl. nom. kvqmo haler hundmarger or He{>enseyjo HHI 23*; dat. ho fom ok liQrgom hann (Njorþr) ræþr hundmorgom Vm38*.

hundr, m. (norw. adän. hund, fær. hundur, aschived. hunder; got. hunds, alts. ags. afris. hund, ahd. hunt) hund: sg. nom. engi hundr var svá ólmr, át á hann (Grimni) mundi hlaupa Orm 24; acc. (skal) heima hest feita, en hund á bue Hqv 82 *; pl. nom. lætr hann (GeirrøJjr) handtaka þann mann er eigi vildu hundar á ráþa Orm 27, þar (at Gymis) yáru

hundar ólmir ok bundnir fyr skíþgarþs liliþi Skm 10 pr 2, hundar fagna Fj 443; gen. askr Yggdrasels hann es øztr vi{>a .. H^brok hauka, en hunda Garmr Orm 5 446, opt verþr glaumr hunda fyr geira flaugon A?n232; dat. (Jarl nain) liestom ríþa, hundom verpa Bþ 355; acc. Jm skalt, Hundingr! . . hunda binda, besta gæta HHII38*. 10 hundra]), n. (nonv. hundrad, fær. hundraö, aschwed. hundraj), adän. hund-ræth, hundred; alts. hunderod, ags. hundred, ahd. hundert) hundert (d. i. 12 x 10)\ sg. acc. hundraj) rasta hann 15 (VigriJ)!*) es á hverjan veg Fm 18*; pl. nom. åtta hundroþ einherja ganga ór einom durom Orm 23*, tolf hun dr of) tryggra manna HH 1262, sjau hundroþ manna i sal gengo Opr III 7*; acc. fimm hundroj) 20 dura ok of fjórom tegom svá hykk á YalliQllo vesa Orm 23 \ fimm hundroþ gol fa ok of fjórom tegom svá hykk JBil-skirne mej) bugom (seil. eiga) Grm24l, (amma) hafþe hqfþa hundroþ nio Hym 82, 25 sqo J)eir (segger) á baste bauga dregna, sjau hundroþ allra es så seggr åtte Vkv 9*, megot tveir menn einer tio hundroj) Gotna binda eþa berja i borg enne hQvo Hm 23 hund-viss, adj. sehr iveise: m. sg. 30 nom. hund viss Hymer Hym 52, Loþenn .. hundviss jQtonn HHv 25*.

liungr, m. n. (norw. aschwed. adän. hunger, fær. hungur; alts. ahd. hungar, ags. hungor, afris. hunger, honger; vgl. 35 got. huhrus) hunger: sg. dat. matte ra Jm þá neste naa ok svalzt fm þá hungre heill Is 62*.

hún-lenzkr, adj. aus Hunnenland, hunnisch: m.pl. dat. mprom hiinlenzkom 40 Hm 11*.

liúnn, m. (norw. hun Junger bär') junges tier, weif; bur sehe, jungermann: pl. gen. húna Akv 12 2B (Schreibfehler ?), sneif) (sneiþk) af haufoþ húna þeira (þínna) 45 Vkv 24* 36*; dat. af heilom hvat varf) lmnom minom? Vkv 34*; acc. hiina hvassa hétk mér at rúnom Ohvl22.

liunskr, adj. (fær. hunskur; ahd. hünisc) hunnisch: m. sg. nom. hunskr konungr 50 (Sigvqrþr) Sg 4*, (sw.) konungr enn hunske (Sigvorþr) Sg 92, sá enn hunske herbaldr (SigvQrþr) Sg 18*, dauþr varþ enn hunske (SigvQrf)!*) Am 941; dat. (sw.) brenne