ef i barnøsko es blautr Fm 6 'åF; 2) vergehen, eingehen, absterben: prs. ind. sg. 3. lir um ar {>q11 sus stendr þorpe a Hqv 50{.

hrøsenn, adj. (norw. røsen) 'prahlend (mit etw.: at eho): m. sg.nom. at hyggjande sinne skylet maþr hrøsenn vesa, heldr gætenn at gef>e Hqv 6*.

*hrøl)ask (rþ?) schwach iverden, alt werden: inf. får es li vatr, es h rø f» ask (hrørask v. I.) tekr, ef i barnøsko es blauþr Fm 63.

hrqnn, f. woge: pl.dat. varþat hnjunom li.Qfn þingloga (s. d.) IUIISO2. — Als namc eines f lufs es Grm 28

lirqÞoþr, m. (der schnelle', poet. bezeichnung des feuers: sg. acc. kalla (eld) 1 heljo hr<$oþ Alv 26* (Sn. E. 11,486).

hugall, adj. (norw. hugall) verständig, besonnen: n. sg. nom. þagalt ok hugalt skyle þjóþaus barn ok vigdjarft vesa Hqv 15*.

hugaþr, adj. (norw. hugad, fær. hugaður, aschwed. hughaþer) gesinnt, gesonnen; verständig, beherzt; in: hugaþs-réþa; al - hugaþr, fróf) - hugaþr, harþ - hugaþr, ramm - hugaþr, stór-hugaþr, svinn -liugaþr, ulf-hugaþr.

*luigai)S-røI)a1 f. verständige rede: sg. dat. enn skalt hilme 1 hugaþsréþo, frain-lyndr j^forr! fleira segja Grp 14 K

liug-blauþr, adj. verzagten sinnes, mutlos, feig: m. sg. voc. (sw.) hair enn liugblauþe! Hrbl 125.

*lmg-bley|)e, f. Verzagtheit, feigheit: sg. dat. af hræzlo ok hugbleyþe vas þér i hanzka troþet Hrbl 77.

*liug-borg, f. (burg od. wohnort des geistes', poet. bezeichnung der brust: sg. acc. (Guþrún sá) hugborg jQfors hjQrve skorna Gpr 113*.

*hug-brígþr, adj. von schwankender gesinnung, wankelmütig: f. sg. nom. niQrg es gof) mær, ef gQrva kannar, hugbrigþ vif) hale Hqv 1012.

huge, m. (norw.)i\igQ} feer. hugi, aschwed. hughi) 1) gesinnung: sg. dat. illom huga launaþer þú þá góþar gjafar Hrbl 61; 2) aufmerksamkeit: sg. acc. leiþ at huga /richte deine aufmerksamkeit darauf' Grp 123 183.

luigeim, m. (der verständige', name von Odins einem raben (Grm 201,8 FM92), daher bezeichnung des raben überhpt:

sg. nom. Sigvarþar sárla drukko hrægífr (ok) liugenli hjartblóf) saman Gpr II304; gen. át IiqIo skær af hugens barre (s. barr) HUI56*; acc. Hnikar héto mik, þás 5 hugen gladdo . . ok veget hafþe Um 18 får vas fremre sås fold ryþe, hilmes arfe, ok hugen gladde Em 26*, (SigVQrþr) hygþo umb sik ok hugen gledde Fm 353. liug-fullr, adj. mutvoll, beherzt: m. lo sg. nom. hugfullr konungr (Agnarr) Hir 7 lialr hugfullr Hm 183; pl. acc. ok viljak ykr hugfulla två (d. i. for ok Tý) und hvera setja Hym 92, þat ræþk þér et sjaunda, of þú sakar deiler vif) hugfulla 15 hale: berjask 's betra an brinna see inne auþstQfom Sd SV.

hugga (aþ; norw. hugga, adän. hugge) trösten: inf. til gengu bæþi konur ok karlar at hugga hana (Guþrunu) Br 20 -0 pr 11, maue monk þik hugga, mætom ágætom, silfre snæhvito, sem fm sjQlf viler Am 663; huggask (aschived. hughas) sich trösten: inf. því skal huggask (hugga þik R) hers oddvite Grp 53*; imper. 25 sg. 2. huggask fm, Sigrun! HHII2V; pl. 2. huggezk it, horskar! Am322.

liug - leikenn, adj. sinnbetörend (?): sg. acc. (Heiþr) seiþ hvars kunne seif) hugleikenn (sie trieb sinnbetörende zau-30 ber ei' (?) Vsp 223.

hugom - storr, adj. von grossem mute, beherzt, tapfer: m. sg.nom. (sw.) Hamþér enn liugomstóre Ghv 41 8L Hm 61 25* 271; acc. (sw.) Helga enn hugomstóra 35 HHII3.

hugr, m. (norw. adän. hug, feer. hugur, aschwed. hugher; got. hugs, alts. hugi, ags. hyge, afris. hei, ahd. liugu) 1) herz, gemüt, Stimmung, Zuneigung, verlangen, 40 gesinnung, Überzeugung: sg. nom. brigþr es karla hugr konom Hqv 902, hugr einn þat veit es býr hjarta nær, einn's hann sór of sefa Hqv 94*, kvaþk fyr åsa sunom þats mik hvatte hugr Ls 642, hló Hlórriþa 45 hugr í brjóste, es harf)hugaf)r hamar of þekþe Þrk 31 *, hló f)á Atla hugr í brjoste, es heilar sá hendr Guþrúnar Gßr III 91, hugr þeim (fiQndom) hverfe til handa f>ór Gg 93, varf) hilme hugr á vife HHH13*, 50 heiler faref) nú ok horsker, hvars ykr hugr teyger Akv 12*, heill es hugr Atla, hvatkes f)ik dreymer Am 193; gen. ill iþgjQld létk hana (GunnlQf)o) epter hafa