braun-blie, m. (bcwohncr der wüdnis d\ i. riesc: sg. dat. er heyrt Jiafeþ . . Ii vor af hrauubua (d. i. Agle) liann (fórr) laun of fekk Hym 39*; pl. gen. Loþenn . . hund viss jQtonn, hraunbua verstr HHv 25

* hraun -hvalr, m. (ivalfisch der tvild-nis',poet. bezeichnung des riesen: pl.acc. hraunhvale hann (Þórr) alla drap Hym 37* (vgl. jedoch E Wadstein, Ark. 15,162).

hraþ-f^rr, adj. (nor w. rad-før) hurtig laufend, schnell: m. sg. acc. (siv.) liest enn liraþfora låt hinig rinna Ohv 192.

liraj) - liiiéltr, adj. (norw. rad-mælt) schnell bereit zum reden: f. sg. nom. hraþniælt tunga, nema haldendr eige, opt sér ógótt of geir Hqv 29*.

hraþr, adj. (norw. rad, aschwed. raþer; ags. hræd, ahd. hrat) schnell, hurtig, in: hraþ - fø it, hraþ - mæl tr.

hregg, n. sturm, unwetter: sg. nom. mon hregg austan (seil. koma) Am 172.

*hrein - galkn, n. (ungeheucr (d. h. Schädiger, feind) der remitiere', poet. bezeichnung des ivolfes (Bugge, Aarb. 1895 s. 129): pl. nom. hreingQlkn hluniþo (hruto A) Hym 25*.

1. hreinn, m. (norw. rein, aschwed. ren; ags. hrán) remitier: sg. acc. svá's friþr kvenna þeira es ílátt hyggja, sem . . skyle haltr henda hrein i þáfjalle Hqv 895. — Zur etymol. vgl. Bugge, Beitr. 24, 434 fg.

Compositum: hrein - galkn.

2. hreinn, adj. (norw. rein, fær. rein ur, aschwed. adän. ren; got. hrains, alts. hrén, hréni, ahd. hreini) rein, hell: m. sg. acc. (sw.) (q1 kalla) hreina lQg jQtnar Alv 34*; f. sg. dat. hals hvitare hreinne mjQllo Bþ 2SG.

lireyse, n. (norw. røys, f., aschwed. röse, dän. røs) steinhaufe: sg. acc. hefr i lireyse hvarleiþr skriþet HHI 38*; pl. dat. sá (Þórr) ór hreysom meþ Hyme austan folkdrótt fara fjQlliQfþaþa Hym 363.

lireyta (tt; norw. røyta, fær. royta; ags. lirytan) 1) fortschleudern (eho): prt. ind. sg. 3. (Guþrún) hreytte gQrvQllom (halsmenjom) Am 43 *; 2) verschleudern, verschenken: prt. ind. sg. 3. (Jarl) hringom hreytte, hjó sundr baug Rp 39*.

* brikja (kþ) knarren: prt. ind.pl. 3. liQtt hrikþo grinder, es HQgne kniþe Am 35 *.

brim, n. (norw. adän. rim, fær. rim ,aschd. rini in: rimfrost; ags. lirim, amhd. rime) reif; in: hrim-kaldr, hiim-kalkr, hrim-þurs —Zur etymol. s. ESchröder, Hz 42,6 7. 5 íirím-kaldr, adj. (ags. hrim-ceald) kalt wie reif, eiskalt: m. sg. gen. (sw.) þik (mik) á hjQrve skolo ens hrimkalda magar gQrnom binda goþ Ls 493 50*, himenn (vas skapaþr) ór hause ens hrimkalda jQtons 10 Vm 213; acc. (sw.) hgfþe skemra låte hann (SigvQrþr) þann enn hrimkalda jQton (Regen) ok af baugom bua Fm 38*.

lirim-kalkr, m. krystallkelch (Bugge, Stud. 4): sg. dat. tak viþ hrimkalke fullom 15 forns mjaþar! Skm 38* Ls53*, gekk Sif fram ok byrlaþi Loka i hrimkalke mjQþ Ls 52 pr 1.

lirim -1)urs, m. reifriese: sg. dat. und hende vaxa kvQþo hrimþurse (Yme) mey 20 ok niQg saman Vm33*; pl. nom. ens hindra dags gengo hrimfmrsar HQva ráþs at fregna HQva hQllo i Hqv 108*, Hel byr und einne (rót Yggdrasels), annarre hriínþursar Orm 31*, heyre jQtnar, heyre 25 hrímþursar Skm 34*; gen. til hrimþursa hallar þú skalt hverjan dag kranga kosta-laus, kranga kostaVQn Skm 35*.

lirinda(hratt; norw. fær. aschwed. rinda; ags. hrindan) 1) stossen, fortstossen (ehm, 30 eho, á eht): imper. sg. 2. (mit suffig. pron.) hrittu á hurþer (stosse ans tor, stosse das tor auf' Fj 43*; prt. ind. sg. 3. (Brynhildr) hratt af halse hveim þar sér Sg 44*, sjau lijo HQgne sverþe 35 hvQsso, en enom åtta hratt hann i eld heitan Akv 202, hratt fyr hallar dyrr .. brande brúþr heitom Akv 44*; pl. 3. hrundo þeir Yinga ok i hel drQpo Am 381; part. prt. n. sg. acc. niQig veitk mæte mér 40 gengen frå, es kalke sék ór kneom hrundet Hym 332; hr. út hinausstossen: prt. ind. sg. 3. hann (Geirrøfr) hljóp upp á land, on hratt ut skipinu Orm 11, karl hratt ut skipinu ok hvarf þegar Sf23; 45 2) abwerfen, einer sache (eho) ein ende machen: inf. grQin vask nornom, vildak hrinda vreiþe þeira Ohv 132.

liring-brote, m. (ringbrecher', d. i. schätzespender, fürst: sg. dat. heltk hQfþe 50 viþ hringbrota (Gunnar) Od 212; pl. nom. ykr's, SinfjQtle! sømra miklo gunne at heyja .. an ónýtom orþom at bregþask, þót hringbiutar heipter deile HHI47*.