ór odøkkom ógoar ljoma Fm 42 *, heiler fareþ nu ok liorsker, hvars ykr hugr teyger! Akv 12*; dat. opt fær hløges, es meþ horskom kømr, manne heimskom mage Hqv 20^s, heimska or horskom gører h^lþa suno sa enn mqtke munr Hqv 93 *; acc. þá vér fegrst mæloni, es vér flåst hyggjom, þat tæler horska huge Hqv 90*; f. sg. nom. horsk vas húsfreyja (Guþrún), hugþe at manyite Am 3¹, sagþe horsk (Kostbera) hilme, þegars hón réf> vakna Am 10*, (siu.) hold ok hjarta vas mer en horska mær Hqv 95 *; dat. (Atle) horskre (Guþrúno) harm sagþe Am 64²; acc. mey åtte hann (Herser) mjófingraþa, hvita ok horska (hvitre ok horskre TF), héto Erna Bþ40*, horska Heimes fóstro (Brynhilde) Orp 31*; pl. voc. huggezk it, horskar! Am 32²; acc. horskar Qttom vér konor, ef oss hollar være Hrbl 43; n. sg. nom. (sw.) IiqJ)ungar hverrar leitaþe mér et horska man (Billings mær) Hqv 101⁵.

Compositum: gej) - horskr.

1. liót, n. {norw. aschived. hot, fær. hót; got. lyota, f., vgl. alts. hoti feindlich') drohung: pl. acc. hót J)in hræþomk etke lyf Rm 9*.

2. hót, n. etwas: sg. dat. Hake vas Hvejmo hóte baztr suna ₍um etivas' (d. h. um ein bedeutendes, bei weitem) der trefflichste Hdl 28 \

hot-vetna (d. i. hvat-vetna: Noreen² § 72, 10) n. pron. jegliches, alles: sg. nom. á J>ik hotvetna stare Skm 28³, hrolde hotvetna þats til hags skylde Am 91⁵; dat. vesal! maþr ok illa skape hlær at hvivetna Hqv 22², ósviþr maþr vaker of allar nætr ok hyggr at hvivetna Hqv 23², heiptyrj>e ein teir Jm J)ér i hvivetna Fm 9¹, vas hvivetna (₍auf jegliche iveise') vil-mál talet Rr 12², hétk ok efndak es hinig mæltak, at hvivetna (Jedem wesen') hjalpa skyldak Od 9*; acc. osnjallr maj>r ugger hotvetna Hqv 48*, hræfþak of hotvetna, mej>an HQgne liffje Am 67*.

hrafn, m. (norw. aschwed. ramn, fær. ravnur, adän. rafn; ags. hræfn, ahd. hrában) rabe: sg. nom. hrafn kvaj) at hrafne HHI5a¹, hrafn at meiþe hQtt kallaj>e Br 5², hitt herglQtoþr hyggja téj)e. hvat Jjeir i bQþve báþer SQgJ)o, hrafn ey ok Qrn, es heim riþo Rr 13*; gen. dyggva fylgjo hykk ens døkkva vesa at hrotta-

meiþe lirafns Rm20*, sleit fyr skQinmo hrafns hrælunder hjQrr Sigvarþar Sdl*; dat. hrafne HU 15 a¹; pl. nom. horsker hrafnar skolo þér á liQm galga slita sjoner 5 or Fj45^l, Hugo hrafnar tveir af Hnikars Qxlom, Hugenn til hanga, en á hræ Munenn FM9^L, þitt skyle hjarta hrafnar slita víþ lQiid yfer, an viter manna Gpr 119*, þess átt, Guþrún! grøte at Heire, 10 at hjarta mitt hrafnar slite Gpr II10*; acc. fyrr vilda ek .. hrafna sejvja á lir;com J)inom, an tikr yþrar teygja at solle HHI46², heyrer J)ú lirafna gjalla, Qrno gjalla æzle fegna, varga J)jota of vere Jjinom Gpr II8². 15 lirammr, m. {norw. ram, fær. raminur, aschived. rambor; vgl. ags. hrämma Jcrampf) klaue, tatxe: sg. dat. (runar kvaf) ristnar) á bjarnar hramme Sd 16 'v aee. (bjQrn) hriste svá hramma, at vér 20 hrædd yrþem Am 16².

*hrap, n. (norw. rap) ausgleiten; fall, stur%: sg. dat. hrottameifmhrapeirítótf *EF.

hrapa (aþ; norw. fær. aschwed. rapa) 1) stürzen, eilen: inf. ilt's fyr heill at 25 hrapa ₍es ist schlimm am glücke vorbei zu eilen'(?) Rm 25*; 2) versinken: prs. ind. pl. 3. hlunnvigg hrapa Rm 17*.

hrár (später rår) adj. (norw. dän. raa, fær. ráur, aschived. rar; alts. lira, lire, 30 ags. hréaw, ahd. råo) 1) feucht: m. sg. gen. til holz ek gekk ok til hrás vijjar Skm 32¹; 2) saft frisch: m. sg. gen. þat (ljóþ) kann ek et sétta, ef mik særer J>egn á rótom rás viþar Hqv 151²; 3) roh, 35 tingebraten: n. sg. acc. (þeir Helgi) átu J>ar rått (seil. kjQt) IIHII4 pr 4, hvi skal und hjQlmoni hrátt kjQt eta? HH II 7*. — Zur etymol. vgl. Bugge, Beitr. 24, 428. lirata (af>; später rata; norw. schwed. 40 rata) 1) fallen, xu fall kommen: prs. ind. sg. 3. ratar gQilega ráþ Sigvarjmr Orp 36²; pl. 3. grjótbjQrg gnata, en gifr hrata Vsp 52 *; 2) sich überstürzenj sich beeilen: part.prt. n. sg.nom. hratat umb 45 mæge mon hverjom f>ykkja jedem wird es scheinen, dass ich mich um die verschwägerung sehr beeilt, ihr eifrig nachgestrebt habe' Alv 1³.

hraun, n. (fær. reyn; vgl. die norw. 60 Ortsnamen Röuna, Röun'n) ivildnis, wüste (auf Island bexeichnung der durch lavaströme verheerten landstrecken) in: hraun-búe, hraun-hvalr.