þá hjóna nafne Sg 67*; pl. 3. héto (bQrn) 2. lieiþr, adj. (norw. heid; alts. hedar, svá Qþrom nQfnoin Bþ 25 \ Sigmundr ags. hádor, ahd. heitar) heiter, Idar, glän-konungr ok hans ættmenn hétu VQlsungar zend: m. sg.nom. (sw.) sú mon nvitare ok Ylfingar HHII8, keypti hann (Fróþi) an enn heiþe dagr Svanhildr vesa, sólar ambáttir tvær er hétu Fenja ok Men ja 5 geisla Sg 54*; dat. hverfa af himne Ort 15; opt. sg.3. móþor åtter menjom heiþom stjQrnor Vsp 57 2W; acc. (sw.) gQfga, hykk at héte Hlédis gyhja Hdl 132; upp ek varp augom Al alda sunar á þann pl. 3. bQrn ólo þau (fræll ok Pir), bjoggo enn heiþa himen Hrbl 52; f. sg. acc. ok unþo, hykk at héte Hreimr ok Fjósner Hate Hróþ vitnes sunr, så skal (rinna) fyr .. Bþl22. 10 heiþa brúþe himens Orm 39*; pl. nom.
2. heita (tt; norw. heita, aschwed. heta; hverfa af himne heiþar stjQrnor Vsp 572. ahd. heizen) heiss machen; brauen: prs. Composita: heiþ-vanr; sól-heiþr. opt. sg. 1. (mit suffig. pron.) baf> (Æger) *hei|>-vanr, adj. an heitere luft ge-Sifjar ver sér føra hver: þanns Qlloni yþr wöhnt ('serenitati, aetheri adsuetus Svbj. q1 of heitak Hym 3*; part. prt. n. sg. 15 Egils son): m. sg. dat. veit (vQlva) Heirn-nom. knákak segja aptr ævage: þú'st, dallar hljóþ of folget und heiþvQnom helgom Qlþr! of heitt (nun kann ich nie mehr baþme Vsp 272 (vgl. aber auch Bugge, sagen: jetzt bist du fertig gebraut, mein Aarb. 1869 s.249). bier!' Hym 33* (vgl. Cpb I, 224 und hekla, f. (norw. hekla; vgl. ags. hacele, Sievers, Zz 21,109). 20 f., got. hakuls, ahd. hachul, m. = altn.
heite, n. (norw. heite, fær. heiti) name: hQkoll) mantel; in: heklo-maþr. sg.acc. (Rigr Jarle) sitt gaf heite Bþ 363; heklo-maþr, m. in einen mantel ge-pl. acc. gamalla øxna heite hefk gQrla hüllter mann: sg. nom. heklumaþr (heklu-freget FM113U. maþrinn F) kvaþ Bm 18 üb. Nþ; gen.
Composita: hesta - heite, øxna - heite. 25 Sigurþr kvaþ til heklumanns Bm 18pr 2Np. heitr, adj. (norw. heit, fær. heitur, hel, f. (norw. fær. adän. hel, aschwed. aschwed. heter, adän. hed; alts. afris. häl; got. halja, alts. hellia, hell, ags. hét, ags. hát, ahd. heiz) heiss: m. sg. afris. helle, ahd. hella) das totenreich, nom. heitr estu, hripoþr! Orml1; dat. die unterweit: sg. gen. (þu skalt) horfa hratt fyr hallar dyrr .. brande bruþr (d. i. 30 heime or, snugga heljar til Skm 272, Guþrun) heitom Akv 44*; acc. enom åtta Horn ok Ruþr snuesk til heljar heþan hratt hann (HQgne) i eld heitan Akv 202, Og 83, eino sinne skal alda hverr fara til (skjaldmeyjar) hnigo i eld heitan Akv 45b, heljar heþan (tsterben') Fm 10*, hQfþe fótoin sér þú þínom, hQndom sér þú skemra låte hann (SigvQiþr) enn håra þul J)inom, jQrmonrekr! orpet i eld heitan 35 (d.i. Regen) fara til heljar heþan Fm 342, Hm 25h; compar. m. sg.nom. elde heit- þeir báþer bréþr (Fáfner ok Regenn) skolo are brinnr meþ illom vinom friþr fimm bráþlega fara til heljar heþan Fm 39*, daga Hqv 511. létk gamlan á Gotþjóþo Hjalmgunnar næst
heit - stren ging, f. (vgl. fær. heit- heljar ganga ((liess ihn sterben, tötete streingi, n.) ablegung von gelübden: pl. 40 ihn') Hir 82, halft gekk til heljar ór huse nom. um kveldit váru heitstrengingar þino Am 91*, hQfom einn feldan, lamþan HHv 3 Opr 10. til heljar (totgeschlagen') Am 41*; dat.
heiþinge, m. (norw. heiding, heidning, hinig (i Niflhel) deyja or heljo haler (?) fær. heidningi, aschwed. heþinge, adän. Vm 435, kalla (måna) hverfanda hvél hedinge (paganus') (heidebewohner',poet. 45 heljo i Alv 142, kalla (ský) i heljo hjalm bezeiehnung des wolfes: sg. gen. hón huleþs Alv 18*, kalla (vind) i heljo hviþoþ (Guþrún) okr baug sende vårenn vQþom Alv 20*, kalla (eld) i heljo hrQþoþ Alv heiþingja Akv 82B, hár fannk heiþingja 26*, kalla (sáþ) i heljo hnipenn Alv 32*, vriþet i hring rauþom Akv 83. (kalla q1) i heljo mjQþ Alv 343, inøtte
1. heiþr, f. (norw. heid, fær. heiði, 50 (Oþenn) hvelpe es ór heljo kvam Bdr 2*, aschwed. heþ, adän. hede, hed; got. haiþi, seg mér or heljo, ek mon or heime Bdr ags. hæÖ, ahdheida) heide: sg. dat. 62, báþu guþin alla hluti gråta Baldr ór (virþar) vQro af heiþe komner Akv 35*. heljo FM51, sendu æsir um allan heim