hamla, f. (norw. hamla, vgl. adän. hammel - reb , strang') ruderband (der riemen der es verhindert, dass die rüder aus den ruderpflöcken od. dollen gleiten): pl. nom. hQmlor slitnoþo Am 343.

hamr, m. (norw. dän. bam, fcer. hamur, aschwed. hamber; vgl. ags. hama, homa, alts. hämo in: fedhar-hamo u. a., ahd. hämo in: lih-hamo) 1) gewand (schwanen-kleid): pl. acc. lét hame vára hugfullr konungr, åtta systra, und eik boret Eir 7*; 2) äussere gestalt: sg. dat. tungls tjúgare 1 trolz hame Vsp 40*, Hræsvelgr heiter es sitr á himens enda jQtonn i arnar ham Vm372; pl. dat. þá hQinom víxleþ es heim komeþ Orp 41*; 3) folgegeist, schutzgeist (s. v. a. hamingja): sg.nom. hugþak af heitom, at (Qrn) være hamr Atla Am 18*.

Composita: alptar-hamr, fjaþr-hamr,

heim-hamr. Hamþés - m^l, n. pl. das lied von Eamþér: nom. Em üb., þetta eru kQllujj Hamþismál in fornu Em 31 pr 1.

handan, adv. (fær. handan) nur in der Verbindung fyr h. praep. c. acc. jenseits: hverr es sá sveinn sveina es stendr fyr sundet handan? Erbll, liggr of hQggvenn fyr handan ver Gotþorms bane Opr U 73.

*handar-vanr,adj. handlos: m.sg.nom. hjqrþ rekr handarvanr Eqv 71*.

hand-hane, m. (alts. hand-bano, ags. hand-bana) wer mit eigener hand einen andern getötet hat, mörder: sg. acc. sins brójþor sló (Våle) handbana Rdl 30*.

hand-taka (-tók; norw. aschwed. handtaka, adän. hånd-tage) mit der hand ergreifen, festnehmen: inf. lætr hann (Geirrøf>r) handtaka þann mann, er eigi vildu hundar á ráþa Orm 26.

hane, m. (norw. adän. hane, fær. aschwed. hani; got. ags. hana, afris. hona, alts. ahd. hano) hahn: sg. nom. gól of hQnom (Eggþé) í gaglviþe fagrrauþr hane sás Fjalarr heiter Vsp 42*, geir fyr jqrþ neþan sótrauþr hane at SQlom Heljar Vsp 43*, hvat sá hane heiter es sitr i enom hQva viþe? Fjl7*.

hanga (hekk; norw. f ær. hanga, aschwed. hängia, adän. hænge; got. ahd. hähan, ags. hon, afris. hua) hängen (suspensum esse): inf. gQrvan hugþak þér galga, genger at h'anga Am 21*; prs. ind. sg. 3. opt ór

skQrpom belg skilen orþ koma þeims hanger mef) hQm Eqv 133 7, vargr hanger fyr vestan dyrr Orm 10*; prt. ind. sg. 1. veitk at ek hekk vindga meiþe á nætr 5 allar nio Eqv 138*; opt.pl. 3. tvau lær henge at ens tryggva vinar Eqv 67*. Compositum des part. prt.: hangen-lukla.

hange, m. gehängter: sg. gen. Hugenn 10 (flo) til hanga, en á hræ Munenn FM92. * hangen ■ lukla, f. frau die herabhän-hängende schlüssel trägt: sg. dat. heim óko þá hangenluklo Rp 23*. hann; hón, pron. pers. (norw. han; 15 hon, ho, fær. hann; hon, aschwed. han; hon, adän. han; hun) er, sie: A. auf ein vorausgegangenes nomen zurückweisend, gewöhnt. 1) auf personen (götter, menschen, dämonen), und zwar a) auf 20 bestimmte (namentl. genannte od. genau bezeichnete): m. nom. sér þú Agnar fostra þinn, hvar hann eir bQrn viþ gýgi i hellinum? Orm 16, einn dvergr hét And-vari, hann var lQngum i forsinum i geddu 25 liki Rm 9, Jórr einn þar vá þrungenn móþe, hann sjaldan sitr es slikt of fregn Vsp 262, maþr's hér ute stigenn af mars bake, jó lætr hann til jarþar taka Skm 152A, vanr nQkkorr så hana (Gná) .^hann 30 mælti FM46, HjQrvarþr ok Sigrlinn áttu son mikinn ok vænan, hann var |)Qgull .. hann sat á haugi, hann sá riþa valkyrjur niu EEv 5 pr 13—15, kennep mér konungs nafn! — Helge hann heiter RRv 13*, var 35 J>ar skip eitt litit ok maþr einn å; hann bauþ Sigmundi far of fjQrþinn Sf 20, hér;s maþr ute okufr komenn, hann's itaiiegr at álite Orp 43, maþr einn stóþ á berginu .. hann svarar Rm 18 üb. Vs, þat nam at 40 mæla mål et efsta sjá móþr konungr (Buþle), áþr hann sylte, mik ba|) hann géþa golle rauþo . . en hann Brynhilde baþ hjalm geta Odl42'* 15*; vgl. ferner (Andvare) Rm 4 pr 1. 2} (Atle Huna-45 konungr) Sg 33* Br 2 Opr II32* Akv 432 (bis) Am 50* 702, (Atle Iþmundarson) RRv 8. 4 pr 1. 2. 5 pr 5. 7, (Aurgelmer) Vm32*, (Beite) Am 57\ (Bikke) Ohv 6, (BQlverkr) Eqv 108*, (Dagr) RR II27 pr Å, 50 (Dellingr) Vm 25*, (Fáfner) Rm 14 pr 2 Fm 2. 4, (Freyr) Skm 2.4Ls37*} (Fróþe) Ort 6. 15. 22. 2* 3* 5* (bis) 5* 72, (GeirrøJr) Orm 10. 18. 19. 26. 33. 54