þat at giere orþet HdllO2; gen. grjots. grýta (tt; norw. gryta, fær. grýta) jmd

grea (der mühlsteine) Ort 22; dat. grjóte (á ehn) mit steinen werfen, ihn stei-

þeir (S varan gs syner) mik bQrþo Hrbl 87, nigen: imper.pl. 2. grýteþ ér á gumna

grjóte studda garþa Hir 12, brend mont á Hm263.

båle ok bareþ áþr grjóte Am 82*, veltom 5 grænask (nd?) grau werden, sich ver -

grjóte ofgarþ risa Ort 12*; aee. rata munn düstern: inf. kveþk grams þinig grænask

létomkrúms of fáokof grjótgnagaSiJylÖ^2. váner ((dass die hoffnung den fürsten

Composita: grjót-bj arg; regen-grjót. hier zusehen sich verdüstere, schwächer

grjót-hjarg, n. steinberg, feisen: pl. werde') HH II493 (KO, Aarb. 1866

nom. gijótbjQrg gnata Vsp 523. 10 s. 383 ff.; Bugge, Fkv 200h. 412).

gröa (grøra; norw. adän. gro, fær. gróa, grØn-lenzkr, adj. grönländisch: n.pl.

grógva, aschived. groa; ags. grówan, afris. dat. enn segir gløggra 1 Atlamálum enum

growa, groia, ahd. gruoan; zur etymol. grænlenzkum Akv 46 prl.

vgl. Bugge, Beitr. 13,.312 ff.) tvachsen, grønn, adj. {norw. adän. grøn, fær.

grünen: part. prs. f. sg. acc. alfar (kalla 15 grøn ur, aschwed. grön; alts. groni, ags.

jQrí>) groande Alv IO3; part. prt. f. sg.nom. gréne, afris. grene, ahd. gruoni) grün:

vas grund groen (gewachsen') grønom m. sg.nom. (askr Yggdrasels) stendr æ of

lauke Vsp 4*. grønn Urþar brunne Vsp 19*, grénn laukr

Compositum des part.prt.: hold-gróenn. or grase vaxenn Oþr II22; dat. vas

Gróo - galdr, m. e Qroas zaubergesang', 20 grund groen grønom lauke Vsp 4*; f. pl.

name eines gedichtes: sg.nom. Og üb. nom. liggja til Gjuka grønar brauter Fm

Grotta - son gr, m. das lied von Or otte: 41*; acc. ár kvQþo ganga grønar brauter

sg. nom. |>at er sagt, at þá kvæþi þær .. Rig stiganda Bpl*.

(ambáttir) ljóþ þau er kallat er GróttasQngr Composita: al-grénn, i-grénn, iþja-

Ort 25. 25 grénn.

gruna (af>; nortv. fær. gruna) unpersönl. grøta (tt; norw. fær. grøta, aschwed.

mutmassen, ahnen (ehn of eht): prt. ind. gröta; ags. grétan) betrüben:prs.ind.sg.3.

sg. 3. hann (Helga) grunaþi um feigþ sina mey hann (Freyr) né gréter né manz kono

HHv 34 prl. Ls 373; part. prt. f. sg. acc. Suttung

grund, f. (norw. grunn, fær. aschwed. 30 svikenn hann (Óþenn) lét sumble frå ok

adän. grund; got. grundus in: grundu- grétta GunnlQþo Hqv 109*, hefk nauþogr

waddjus, alts. ags. grund, ahd. grunt, m.) nipte grétta HHH282.

ebene fläche, erdboden, erde: sg. nom. vas grøte, n.pl.kummer: nom.eroGuþrúnar

grund groen grénom lauke Vsp 4*; acc. gréte át fleire Sg 63*, gréte alfa en glý-

hvé sú Q heiter (Ifing heiter q) es deiler 35 stQmo (der traurige kummer der elben',

meþ jQtna sunom grund ok meþ goþom? d.i. der tagesanbruch Hm l2; acc. þess

Vml5* 162, þær (konor) ór dale djúpom átt, Guþrún! gréte at fleire, at hjarta mitt

grund of grófo Hrbl45; pl. nom. grunder hrafnar slite Opr IIIO3.

gjalla Vsp 45hH. grøter, m. betrüber, hummerbringer;

Compositum: jQrmon-grund. 40 feind: sg. acc. gýgjar gréte (d. i. Þór)

grunn-ýþge, f. tflachsinnigkeií'; Hym 142.

leichtgläubigkeit, arglosigkeit: sg. gen. grqf, f. (norw. grov, fær. gröv; got.

gnótt vas grunnýþge Am 70*. graba) grübe: sg. dat. (mit suffig. art.)

grunr, m. (norw. grune, aschwed. grun, Sigurþr hljóp ór grQfinni Fm 7; acc.

adän. grund; vgl. ahd. grun, grunni 45 gørf>i Sigurþr grQf mikla á veginum Fm 3,

jammer, elend') zweifei, misstrauen: (mit suffig. art) Fáfnir skreiþ yfir grQfna

sg. nom. þér es grunr at hans (vinar) geþe Fm 5.

Hqv 462. grQn, f. (norw. fær. gron {schnauze';

gruþr, adj. (norw. grunn, fær. grunnur, ahd. grana) die auf der Oberlippe wach-

adän. grund) flach; in: grunn-ýþge. 50 senden haare, Schnurrbart: sg. acc. láttu

grýma (mþ ?) etw. (á eht) besudeln (?): grQn sia (drykkinn) Sfl7, legg munn vif>

prs. ind. sg. 3. hQnom (Atla) Gudrun grýmer grQn Opr 1123.

á be{) Sg 59* (Bugge, Fkv 422h). Composita: gran-siþr, grana-hár.