f sg. nom. (sw.) en fylva gýgr Fj 29*; pl. acc. frivar nauþer Sd 12.
Composita: nauþ-fylr, nef-fyli'j niþ-fylr.
fqr, f. (aschwed. far; ags. fær, mhd. var) 1) fahrt, reise: sg. nom. f gr Skirnes Skm üb. (R), fyng es, fyr, langer 'o farvegar Og 4*, þeira fyr f>Qrfge være Sg 35*, f>eyge mon or fyr aumleg vesa Sg 68*; gen. lopt ok fygr gange J)ér i lúþr saman ok lé f>ér æ friþdrjúgrar farar Og 114; dat. þeim es bróþer Býleipts i fyr (mit ihnen befindet sich B.'s bruder auf der fahrt' Vsp 514, seinn estu at fyr þínne Hrbl 126, hykk á fyr vesa heiman Hlór-riþa Ls 55*; acc. hvaþan þú fórt, hvaþan fm fyr gørf)er? Fj 46*, (BQþvildr) tregþe fyr friþels Vkv 31*, heitr íljótla fyr fylkes móþor Orp 354; pl. gen. koster 'o betre heldr an at kløkkva sé hveims fuss es fara Skm 132; acc. Ásaþóre hugþak aldrege mundo glepja farhirþe farar Hrbl 130; 2) auf der fahrt befindliche heerschar: sg. gen. þykkjomka friþr i farar brodde , die spitze eures zuges scheint mir nicht frieden anzudeuten' (da Helge im steven
seines schiffes die kriegsfahne aufgepflanzt hat) HHII22*.
Composita: far - synjon, far - vegr; austr-fyr, bál-fyr, heim-fyr, hel-fyr, 6 logn-fyr, morf)-fyr, vif)-fyr.
fqþor-arfr, m. (norw. fader-arv) vater -erbe, väterliche erbschaft: sg. acc. beiddiz Reginn at hafa fyþurarf sinn Rm 11 pr 2, leitaþi Reginn ráþa vif) Lyngheifu systur 10 sina, hvernig hann skyldi heimta fyfmrarf sinn Rm 11 pr 4.
fyþor-bane, m. (aschwed. faþur-bani) jmd der den vater eines anderen erschlagen hat: sg. acc. engi maþr grandaþi 15 Qþrum, f)ótt hann hitti fyrir sér fyþur-bana eþa bróþurbana lausan ef)a bundinn Ort 11.
fyl»or - hefnd, f. räche für den getöteten vater: pl. gen. Dagr tfygnason blótaþi Of)in 20 til fyþurhefnda HHII27 pr 2, Hjálprekr konungr fekk Sigurþi skipalif) til fyf)ur-hefnda Rml5 prl.
fyþor-leifþ, f. hinterlassenschaft des voters: sg. acc. skylt's at veita, svát skate 25 enn unge fyþorleifþ hafe ept frændr sina Hdl 94.
g*á (f); norw. gaa; vgl. got. ahjan: A. Torp, Sproglig- hist. studier tilegnede prof. C. R. Unger, Christ. 1893, s. 186; ånders Noreen, Ark. 3,17) 1) acht geben auf etw. (ehs), sich um etw. kümm,em: prs. ind. sg. 2. (mit suffig. negat.) gårat manna, nema mey of sér Orp294; opt. sg. 2. hón (fjQlkunneg kona) svá gører, at f)ú gaer eige þings né þjóþans måls Hqv 113prt. ind. sg. 2. glýja f>ú né gáþer Hm 74; 2) gá sin sich vorsehen: prt. opt. sg. 3. sýn vas svipvise, ef hann (Atle) sin gæþe Am 702; pl. 3. syn vas svipvise, ef þeir (Gjiikungar) sin gæf)e Am 72; 3) etw. (ehs) schonen: prt. ind. sg. 3. æva fljóf) etke gáþe fjarghúsa Akv 424.
gafl, m. (norw. adän. gavl, aschwed. gafl; vgl. got. gi bla, ahd. gibil) giebelwand: sg. dat. séþu hvar sitja und ealar gafle! Hym 12 \ (segger) stigo ór SQþlom at salar gafle Vkv 91, fell SQrle at salar gafle Hm 31*.
gag-hals, adj. mit zurückgebogenem halse (Bugge, Tidskr. f. phil. 6, 87 fg.): m. pl. nom. hirter 'o ok fjórer þeirs af 30 hefingar á gaghalser gnaga Orm 332.
gagl, n. (norw. gagl) kleine gans; vogel überhpt: pl. acc. hvar hefr, hilmer! hilde ' vakf>a ef)a gQgl alen Gunnar systra (tdie vögel der walkür end. h. aasvögel) HH 35 II 72.
Composita: gagl-bjartr, gagl-viþr. gagl-bjartr, adj. weiss wie eine gans: f. sg. nom. (sw.) golle søre Guþrún, en gáglbjarta kona Akv 42*. 40 gagl - viþr, m. vogelwald, wald in dem vögel nisten: sg. dat. gól of hQnom (Eggþé) i gaglviþe fagrrauþr hane sås Fjalarr heiter Vsp 42* (vgl. jedoch Bugge, Fkv 390*).
45 1. gagn, n. (norw. feer. adän. gagn, aschwed. gaghn) erfolg, sieg: sg. dat. grjóte þeir (Svarangs syner) mik bQrþo, gagne urþo þeir f)ó litt fegner Hrbl 87,