for - garþr, m. (norw. for-gard) vorhof: á (d. i. á baþm) ser ausask aurgom forse

sg. dat. hvat's þat flagþa es stendr fyr af veþe Yalfpþor Vsp 27% falz Loki i

forgarþe? Fj 31; pl. dat. hvat's þat flagþa Eránangrs forsi Ls 65 prl, í þeim forsi

es stendr fyr forgQrþom? Fj 1*. var fjQlþi fiska Bm 8, c.art. hann (And-

for-kuþr, f. verlangen, begierde; be- 5 vari) var lpngurn í forsinum í geddu líki

gehrenswerter gegenständ: sg. gen. for- Rm 9; acc. margan hefk fors of faret

kunnar syn ((der anblick der geliebten Rm 2 2, c.art. Otr hét bróþir várr .. er

person') inon flestan glaþa Fj48*. opt fór i forsinn i otrs liki Rmll; pl.

for-mælande, m. (part. praes.; adän. nom. falla forsar Vsp 59*.

for-mælende) fiirsprecher: pl. acc. f>at 10 for-skqp, n.pl. unglückliches schicksal:

íiþr (ósnotr maþr) es at þinge kømr, at gen. ør est, syster! ok ørvita, es bréþr

hann á formælendr fa Hqv 25*, svá (sem þínom biþr forskapa HHII SS2.

Qm) es maþr es mef> mQrgom kømr ok á for-spell, n. vertust: sg. acc. hefk fimm

formælendr få Hqv 62*. vera forspell beþet Ofr 14*.

1. forn, adj. (norw. aschwed. adän. forn, 15 for-streyme, n. der lauf eines flusSes feer. fornur; got. fairneis, ahd. firni, alts. von einem beliebigen unterhalb der quelle fern, ags. firn, f ym) alt: m. sg. nom. belegenen punkte bis %ur mündung (opp. hælbitr sem húþskór forn á vår Hrbl 97, and - streyme^; sg. gen. (adv.) stromab-forn JQtonn Hym 13*; gen. forns mjaþar wärts: (fórr) studdiz forstreymis vij> Skm 382 Ls 53*; pl. dat. fornom stQfom 20 GríþarvQÍ FM6*. — Vgl. for-berge. Vml*; acc. forna stafe Vm55* Alv 352, for-vitne, f. (vgl. fær. for-vitin (neu-forna niþja (die vorfahren' Hdl 11*; gierig') wissbegier, neugier: sg. acc. for-f sg. nom. forn .. grind Qrm 22 *, (sw.) vitne mikla kveþk mér á fornom stQfom en forna fold Hym 252; dat. (sw.) VqIs- viþ þann enn alsvinna JQton Vml*. ungakvifm inni fornu HH II 12 pr 11, 25 forþa (aþ; norw. forda, fær. forða, Guþrunarkviþu inni fornu Br 20 pr 5; aschived. forþa) 1) etw. (eho) bewegen, pl. dat. fornum SQgum Rþ 1 Vkv 15, SQgom regen: prt. ind. pl. 3. (Hunar) forþoþo fornöm Odl* Ort 18*; acc. Fimboltýs fingrom ok fengo i snøre Am 42-; 2)bergen, fornar runar Vsp 60*, fornar topter fyþor schützen, retten (ehm, eho): inf. monk Orm 11*; n. pl. nom. forn timbr Akv 45 *, 30 forþa fjQrve mino Hrbl 27; prs. ind.pl. 3. (sw.) Hamþismál in fornu Hm 31 pr 1; forþa sér Hym 122; 3) verschonen (ehm) : gen. fornra spjalla HHI37*; acc. forn imper.pl. 1. tQkom vér Hjalla, en HQgna spjQll fira Vsp 1*, forn røk Ls25*; compar. forþom Am 572; 4) forþask sich bergen: n. sg. nom. es fått fornara Hm 2*. prs.ind.pl. 3. svá forþask Hym 122A;

Compositum: forn - fróþe. 35 sich retten: inf. Helgi mátti eigi forþaz

2. fórn, f. (norw. forn) gäbe, geschenk: annan veg en tók klæþi ambóttar ok gekk . pl. acc. tóko þeir forner es þeim fríþr at mala HHII1 pr 2; f. eht einer sache sende Am 5*. entgehen: prs. ind. sg. 1. mit suffíg. négat.

forneskja, f. vörzeit, bes. die heid- forþomka furþo Am26']; f. ehn sich vor

nische; heidentum: sg. dat. J>at var trua 40 jmd bergen, vor jmd fliehen: inf. rinnea

i forneskju, at menn væri endrbornir sá marr es und þér rinne, þót fiandr þína

•HHU50 pr2, þat var trua þeira i forn- forþask eiger HHII30*.

eskju, at or{> feigs manns mætti mikit forforn, adv. (got. faúrjþamma: Noreen2

Fm 1 pr 2. § 127; nor W. fordom, fær. forðum, aschwed.

forn - frøjie, n. alte sage: pl. dat. hann 45 forþom, adän. fórdum) ehemals: ek man

(Sigurþ) kalla allir menn i fornfrœþum jQtna år of borna þás forþom mik fødda

um alla menn fram ok gQfgastan her- hQfþo Vsp 22, ungr vask forþom Hqv 4 7l.

konunga Sf 33. fóstr, n. (norw. adän. aschwed. foster,

for-njósn, f. spähendes umher sehen, fær. fostur in: fostur-dóttir, fostur-faöir

umsieht: sg. gen. fornjósnar augo þurfo fira 50 n. a.; ags. fóstor, foster) erzieliung:

syner hvars skolo vreiþer vega Sd 27*. sg. acc. Reginn veitti Sigurþi fostr ok kenslu

fors, m. (norw. fors, foss, fær. fossur, Bm 5. ,

aschwed. adän. fors) Wasserfall: sg. dat. Compositum: fóstr-man.